เวรกรรม : [เวนกำ] น. การกระทำที่สนองผลร้ายซึ่งทำไว้แต่ปางก่อน; คำแสดงความรู้สึกเดือดร้อนเพราะกรรมหรือชะตากรรมของตนใน อดีต เช่น ไม่รู้ว่าเวรกรรมอะไรต้องมาตกระกำลำบากเมื่อแก่, กรรมเวร หรือ เวร ก็ว่า.
เวรมณี : [ระมะนี] น. การงดเว้น, การละเว้น. (ป.).
เวศยา : [เวดสะหฺยา] น. แพศยา. (ส.).
เวสภู : [เวดสะ] น. พระนามของพระพุทธเจ้าองค์หนึ่ง. (ป. เวสฺสภู).
เวสมะ : [เวสะ] น. ความไม่เสมอกัน. (ป. วิสม).
เวหน : (กลอน) น. ฟ้า.
เวหัปติ : [หับปะ] น. พฤหัสบดี. (ป. วิหปฺปติ).
เวหายส : [หายด] น. อากาศ, ฟ้า. (ป., ส. วิหายส).
เวหาส : [หาด] น. ฟ้า, อากาศ. (ป.; ส. วิหายส).
แวง ๓ :
(ถิ่นอีสาน) น. ต้นปรือ. [ดู ปรือ๑(๑)]. แวดวง : (ปาก) น. วงการ, กลุ่มที่สังกัดอยู่, เช่น ในแวดวงนักการเมือง ในแวดวงนักธุรกิจ.
แวตร : [แวด] น. ไม้ถือที่ทําด้วยหวาย. (ส. เวตฺร; ป. เวตฺต).
แวว : ว. สุกใส, วูบวาบ, เช่น ดวงตาฉายแววแห่งความสุข ขัดหัวเข็มขัด เสียแวว เพชรซีกมีแววน้อยกว่าเพชรลูก. น. ลักษณะที่แสดงให้เห็น ว่าจะเป็นคนชนิดไร, เค้า, ร่องรอย, เช่น เด็กคนนี้มีแววจะเป็น นักปราชญ์ต่อไป เขาไม่มีแววว่าจะสอบได้; (ศิลปะ) กระจกเงาที่ตัด เป็นวงกลม ๆ เล็ก ๆ ใช้ติดตกแต่งเป็นไส้ลวดลายปูนปั้นหรืองานไม้ แกะสลักปิดทอง.
ไวยาวัจกร : [วัดจะกอน] น. คฤหัสถ์ผู้ได้รับแต่งตั้งให้มีหน้าที่เบิกจ่ายนิตยภัต และมีอํานาจหน้าที่ดูแลรักษาจัดการทรัพย์สินของวัดตามที่เจ้า อาวาสมอบหมายเป็นหนังสือ. (ป. เวยฺยาวจฺจกร).
ไวษณพ : [ไวสะนบ] น. ชื่อนิกายหนึ่งในศาสนาฮินดู นับถือพระวิษณุหรือ พระนารายณ์ว่าเป็นใหญ่กว่าเทพใด ๆ ในกลุ่มตรีมูรติ.(ส. ไวษฺณว).
ศกฏะ : [สะกะตะ] น. เกวียน. (ส.; ป. สกฏ).
ศกละ : [สะกะละ] น. ส่วน, ซีก. (ส.; ป. สกล).
ศฐะ : [สะ-] น. คนโกง, คนล่อลวง; คนโอ้อวด. (ส.; ป. ส?).
ศดก : [สะดก] น. หมวด ๑๐๐. (ส. ศตก; ป. สตก).
ศตกะ : [สะตะกะ] น. หมวด ๑๐๐, มีจํานวน ๑๐๐, ใช้ ศดก ก็มี. (ส.; ป. สตก).
ศตภิษัช, สตภิสชะ : [พิสัด, พิดสะชะ] น. ดาวฤกษ์ที่ ๒๔ มี ๔ ดวง เห็นเป็นรูปทิมทองหรือมังกร, ดาวพิมพ์ทอง หรือ ดาวยักษ์ ก็เรียก.
ศตวรรษ, ศตพรรษ : [สะตะวัด, พัด] น. รอบ ๑๐๐ ปี. (ส.).
ศต, ศตะ : [สะตะ] น. ร้อย (๑๐๐). (ส.; ป. สต).
ศตัฆนี : [สะตักคะนี] น. อาวุธอย่างร้ายแรงฆ่าคนได้ทีละ ๑๐๐ คน. (ส.).
ศนิ : [สะ] น. ดาวพระเสาร์. (ส.).
ศมะ : [สะ-] น. ความสงบ, ความนิ่ง. (ส.; ป. สม).
ศยนะ : [สะยะ] น. การนอน, การหลับ; ที่นอน, ฟูก, เบาะ. (ส.; ป. สยน).
ศยามล : [สะหฺยามน] น. สีดํา. ว. ผิวคลํ้า, ดํา. (ส.).
ศร : [สอน] น. อาวุธชนิดหนึ่ง ประกอบด้วยคันสำหรับยิง เรียกว่า คันศร กับลูกที่มีปลายแหลม เรียกว่า ลูกศร, เรียกสายคันศรว่า สายศร, เรียกอาการที่ยิงลูกศรออกไปว่า แผลงศร หรือ ยิงศร; (โบ) ปืน. (ส.).
ศรภะ : [สะระพะ] น. สัตว์ในนิยาย ว่ากันว่ามี ๘ เท้า มีแรงมากกว่าช้าง และสิงโต. (ส.).
ศรมณะ : [สะระมะ] น. ผู้ปฏิบัติบําเพ็ญพรต, พระสงฆ์. (ส.; ป. สมณ).
ศรวิษฐา : [สะระวิดถา] น. ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์ธนิษฐา มี ๔ ดวง, ดาวไซ ดาวเศรษฐี หรือดาวธนิษฐะ ก็เรียก.
ศรัณยู : [สะรันยู] น. ผู้เป็นที่พึ่ง. (ส. ศรณฺยุ).
ศรัท : [สะรัด] น. ฤดูสารท. (ส. ศรท; ป. สรท).
ศรัทธา : [สัดทา] น. ความเชื่อ, ความเลื่อมใส, เช่น สิ้นศรัทธา ฉันมีศรัทธาใน ความดีของเขา บางทีก็ใช้เข้าคู่กับคำ ประสาทะ เป็น ศรัทธาประสา ทะ. ก. เชื่อ, เลื่อมใส, เช่น เขา ศรัทธาในการรักษาแบบแพทย์แผน โบราณ. (ส. ศฺรทฺธา; ป. สทฺธา).
ศรัย : [ไส] น. ที่พักพิง, ที่พึ่ง, ที่อาศัย, ที่ร่มเย็น. (ส. ศฺรย).
ศราทธพรต : [สาดทะพฺรด] น. พิธีทําบุญให้แก่ญาติผู้ล่วงลับไปแล้ว. (ส. ศฺราทฺธ+ วฺรต).
ศราทธ, ศราทธ์ : [สาดทะ, สาด] น. การทําบุญให้แก่ญาติผู้ล่วงลับไปแล้ว. (ส.).
ศราพ : [สะราบ] น. การได้ยิน, การฟัง. (ส. ศฺราว).
ศราพก, ศราวก : [สะราพก, วก] น. สาวก, ศิษย์. (ส. ศฺราวก; ป. สาวก).
ศรายุธ : [สะรายุด] น. อาวุธคือศร. (ส. ศร + อายุธ).
ศราวรณ์ : [สะราวอน] น. เครื่องกําบังลูกศร คือ โล่. (ส.).
ศราสน์ : [สะราด] น. คันศร. (ส.).
ศรี ๑ : [สี] น. มิ่ง, สิริมงคล, ความรุ่งเรือง, ความสว่างสุกใส, ความงาม, ความเจริญ, เช่นศรีบ้าน ศรีเรือน ศรีเมือง, ใช้นำหน้าคำบางคำเป็น การยกย่อง เช่น พระศรีรัตนตรัยวัดพระศรีรัตนศาสดาราม. (ส. ศฺรี; ป. สิริ, สิรี).
ศรี ๒ : [สี] น. พลู. (ม.); (ราชา) หมากพลู เรียกว่า พระศรี.
ศรี ๓ : [สี] น. ผู้หญิง. (ข. สี).
ศรี ๔ : [สี] (กลอน) น. ลักษณนามใช้แก่คน เช่น พระปิตุราชมาตุรงค์ทรง พระสรวลเห็นสมควรคู่ครองกันสองศรี. (อภัย).
ศรุติ : [สะรุติ] น. สิ่งที่ได้ยิน, กิตติศัพท์; พระเวท. (ส.).
ศฤคาล, สฤคาล : [สฺริคาน] น. หมาจิ้งจอก. (ส.).
ศฤงค์ : [สฺริง] น. เขาสัตว์; ยอดของสถานที่ต่าง ๆ. (ส.).