ปพฺภารทสก : นป. ระยะ ๑๐ ปี ที่มีกายเงื้อมไปข้างหน้า, วัยของคนอายุระหว่าง ๖๐ ถึง ๗๐ ปี
ปริธสก : ค. ผู้ทำลาย, ผู้ขจัด
ปริภาสก : ค. ผู้บริภาษ, ผู้ติเตียน, ผู้เย้ยหยัน
ปริเวสก : ค. ผู้อังคาส, ผู้เลี้ยงอาหาร
ปริสกฺกน : นป. ความพยายาม, ความตะเกียกตะกาย, ความทดลอง
ปริสทูสก : ค. ผู้ประทุษร้ายหมู่, แกะดำในหมู่
ปสสก : ค. ผู้สรรเสริญ, ผู้ยกย่อง, ผู้ชมเชย
ปาฏิโมกฺขุทฺเทสก : ค. ผู้สวดปาฏิโมกข์, ผู้แสดงปาฏิโมกข์
ปารุสก : นป. ชื่อสวนพระอินทร์
ปาวุสฺสก : ค. เกี่ยวกับกาลฝนหรือฤดูฝน
ปาสก :
๑. นป. ดู ปาส๒. ป. ลูกเต๋า, ลูกบาศก์, คะแนน, คานประตู ปุลสก : (ปุ.) ก้อนเส้า (ก้อนดินหรือก้อนอิฐก้อนหินที่เอามาตั้งเป็นหลักต่างเตาตั้งเป็นสามเส้าสำหรับต้มแกง). ปุลุสุ อุปทาเห, อ, สตฺเถ โก.
เปสก : ป. ผู้ส่งไป
โปสก : (ปุ.) คนผู้เลี้ยง, คนผู้เลี้ยงดู.
ผารุสก : (นปุ.) ผารุสกะ ชื่อสวนหรือป่าของท้าวสักกะ, สวนหรือป่าของพระอินทร์. วิ. ผารุสการนํ ยตฺถ สนฺติ ตํ ผารุสกํ. ณ ปัจ.
ผารุส ผารุสก : (ปุ.) มะปราง, ลิ้นจี่?
ผาลุสก : (นปุ.) ลิ้นจี่.
พิฬารนิสฺสกฺกน (มตฺต) : ค. (ที่มีประมาณ) พอแมวลอดได้
ภตฺตุเทสก ภตฺตุทฺเทสก : (วิ.) ผู้แสดงซึ่งภัต, ผู้แจกซึ่งภัต, ผู้แสดงภัต. ผู้แจกภัต.
ภุตฺตเสสก : (ปุ.) อาหารเป็นเดน. วิ. ภุตฺตโตเสโส ภุตฺตเสโส. โส เอว ภุตฺตเสสโก. ก สกัด.
มคฺคเทสก : ค. ผู้ชี้ทาง
มคฺคุทฺเทสก : (ปุ.) คนผู้นำทาง, คนผู้นำคนอื่นเที่ยว, มัคคุเทสก์ (ผู้นำคนอื่นซึ่งไม่ชำนาญทางหรือสถานที่นั้นๆ เที่ยว).
มญฺชูสก : ป. ต้นไม้สวรรค์
มาตุโปสก : (วิ.) ผู้เลี้ยงมารดา.
มานุสก : (วิ.) เป็นของมีอยู่แห่งมนุษย์, เป็นของแห่งมนุษย์, เป็นของมนุษย์. ก ปัจ. โมคฯ ณาทิกัณฑ์ ๔๐.
มานุสฺสก : (ปุ.) ประชุมแห่งมนุษย์, หมู่แห่งมนุษย์. วิ. มนุสฺสานํ สมุโห มานุสฺสโก. กณฺ ปัจ. รูปฯ ๓๖๔.
มิคฑสก : (ปุ.) หมา, เสือ.
มิสฺส มิสฺสก : (วิ.) แซม, เจือ, ปน, เจือปน, ปนกัน, คละ, คละกัน, ระคน, ระคนกัน, คลุกเคล้า. มิสฺ สมฺมิสฺเส, โส. ศัพท์หลัง ก สกัด.
มิสฺส, มิสฺสก : ค. เจือ, ปน
โมส โมสก : (ปุ.) โจร, ขโมย. มุสฺ เถยฺเย, โณ, ณฺวุ.
ยถาสก : ค., ยถาสกํ ก.วิ. ตามความป็นของของตน
โลหมาสก : ป. เหรียญทองแดง
วฏสก : ป. พวงมาลัยคล้องคอ
วิทฺธสก : ค. ผู้ทำลาย, ผู้กำจัด
วิปสฺสก : ค. ผู้เห็นแจ้ง
วิหึสก : ค. ผู้เบียดเบียน
วีมสก : ค. ผู้ทดลอง, ผู้พิจารณา
โวมิสฺสก : ค. เจือปน, คละกัน
สกึ : อ. คราวเดียว
สนฺตุสฺสก : ป. ผู้พอใจ, ผู้ยินดี
สนฺทสฺสก : ป. ผู้ชี้แจง, ผู้สั่งสอน
สมฺปหสก : ค. ผู้ร่าเริง, ผู้ชอบใจ
สิโก : (ปุ.) เกียรติ, ยศ, เกียรติยศ, ชื่อเสียง, ความชื่นชม, ความสรรเสริฐ, คำสรรเสริญ, ฉันท์ (มีปฐยาวัตเป็นต้น). โศลก ชื่อคำประพันธ์สันสกฤต ๔ บาท เป็น ๑ บท เรียกว่า โศลก ๑ อีกอย่างหนึ่งเป็นชื่อของคำสำหรับสวดสรรเสริญ. สิโลกฺ สงฺฆาต, อ.
สีสก : (นปุ.) จันทร์แดง, สันตะวา ขึ้นในน้ำกินได้. เป็นปุ. ก็มี.
สีสกปาล : (ปุ.) กะโหลกศีรษะ.
สีสกปาล, สีสกฏาห : ป. กะโหลกศีรษะ
สุกฺขวิปสฺสก : (วิ.) ผู้เห็นแจ้งในมรรคเครื่องยังกิเลสให้แห้ง, (พระอรหันต์) ผู้สุกขวิปัสสก (สำเร็จพระอรหันต์ด้วยการเจริญวิปัสสนาอย่างเดียว).
สุกี : (อิต.) นางนกแก้ว, นางนกแขกเต้า,
สูก : ป. หนวดข้าวบาเล่ย์, หนวดข้าวโพด