ปฏิโฆส : ป. เสียงสะท้อน
ปถิต : (วิ.) ปรากฏ, มีชื่อเสียง. ปถฺ วิขฺยาเต, โต, อิอาคโม.
ปทสทฺท : ป. เสียงเท้า, เสียงย่างเท้า
ปริทฺทว ปริเทว : (ปุ.) การร้อง, การร้องไห้, ร่ำไร, การร้องไห้ร่ำไรรำพัน, การรำพัน, การพิไรรำพัน, การบ่นเพ้อ, การคร่ำครวญ ความร้องไห้, ฯลฯ, เทวษ. ปริปุพฺโพ, เทวฺ เทวเน, อ, ยุ. แปลงปริเทว เป็น ปริทฺทว. ปริเทโว เอว ปริทฺทโว.
ปริเทวน : (นปุ.) การร้อง, การร้องไห้, ร่ำไร, การร้องไห้ร่ำไรรำพัน, การรำพัน, การพิไรรำพัน, การบ่นเพ้อ, การคร่ำครวญ ความร้องไห้, ฯลฯ, เทวษ. ปริปุพฺโพ, เทวฺ เทวเน, อ, ยุ. แปลงปริเทว เป็น ปริทฺทว. ปริเทโว เอว ปริทฺทโว.
ปริเทวนา : (อิต.) การร้อง, การร้องไห้, ร่ำไร, การร้องไห้ร่ำไรรำพัน, การรำพัน, การพิไรรำพัน, การบ่นเพ้อ, การคร่ำครวญ ความร้องไห้, ฯลฯ, เทวษ. ปริปุพฺโพ, เทวฺ เทวเน, อ, ยุ. แปลงปริเทว เป็น ปริทฺทว. ปริเทโว เอว ปริทฺทโว.
ปวชฺชน : นป. การออกเสียง, การเล่นดนตรี, การทำให้เกิดเสียงดนตรี
ปสิฏฺฐ : ค. ปรากฏ, มีชื่อเสียงโด่งดัง
ปากฏ : ค. ปรากฏแล้ว, รู้แล้ว, มีชื่อเสียง; ซึ่งคุ้มครองไม่ได้; สามัญ; เลว
ปาณิสฺสร : ป. เสียงปรบมือ
พพฺภรพ : ป. การทำเสียงให้ดัง; การทำให้ก้อง, การทำเสียงดังพะพะ เช่น เสียงทุบและเสียงกระทบเป็นต้น
พฺยางฺค : (นปุ.) ส่วนของเสียง, หน่วยของเสียงหนึ่งๆ, พยางค์ คือ เสียงที่เปล่งออกมาครั้งหนึ่งๆ เช่น ชโน มี ๒ พยางค์ กตฺวา มี ๒ พยางค์ ปุริโส มี ๓ พยางค์ เป็นต้น.
พฺรหฺมสร : (ปุ.) เสียงราวกะว่าเสียงแห่งพรหม.
พฺรหฺมสฺสร : ป. เสียงเพียงดังเสียงแห่งพรหม; เสียงนุ่มนวลแจ่มใสไพเราะ
พินฺทุสฺสร : ๑. ป. เสียงกลมกล่อม, เสียงไพเราะ ;
๒. ค. มีเสียงกลมกล่อม, มีเสียงไพเราะ
โพธกร : (ปุ.) คนทำซึ่งการปลุก, คนให้คนอื่นรู้ด้วยเสียงดาล, คนนั่งยามตีทุ่มโมง. วิ. โพธํ ปโพธนํ กโรตีติ โพธกโร. โพธ-ปุพฺโพ, กรฺ กรเณ, อ.
ภณน : (นปุ.) การออกเสียง, การกล่าว, การพูด, การบอก. ภณฺ สทฺเท, อ, ยุ . ศัพท์ที่ ๒ แปลง ณ เป็น น.
ภณ ภน : (ปุ.?) การออกเสียง, การกล่าว, การพูด, การบอก. ภณฺ สทฺเท, อ, ยุ . ศัพท์ที่ ๒ แปลง ณ เป็น น.
เภริจารณ : นป. การตีกลองร้องป่าวประกาศ
มญฺชุสฺสร : ค. เสียงไพเราะ
มธุรสฺสร : ค. มีเสียงไพเราะ
มหฑฺฑ : (ปุ.) เสียงใหญ่, เสียงกึกก้อง.
เมฆนาท : ป.เสียงฟ้าร้อง, เสียงฟ้าคำราม
ยส : (ปุ.) ชื่อเสียง, ความยิ่ง, ความเด่น, ความยกย่อง, ความยกย่องนับถือ, เกียรติ, ยศ. วิ. ยชติ เอเตนาติ ยโส. ยชฺ เทวปูชายํ, อ, ชสฺสโส. สพฺพตฺถ ยาตีติ วา ยโส. ยา คมเน, โส, รสฺโส.
ยสฺสสิมนฺตุ, ยสสฺสี, ยสวนฺตุ : ค. มียศ, มีชื่อเสียง, ผู้รุ่งเรือง
ยโสธร : ค. ผู้มียศ, ผู้มีชื่อเสียง, ผู้ทรงไว้ซึ่งยศ
ยโสธรา : (อิต.) พระนางยโสธรา วิ. ยโส วุจฺจติ ปริวาโร กิตฺติ จ, เต ธาเรตีติ ยโสธรา (ผู้ทรงไว้ซึ่งบริวารและชื่อเสียง). ยส+ธรฺ+อ ปัจ. แปลง อ ที่ ส เป็น โอ.
รโชหรณ : (นปุ.) การนำเสียงซึ่งธุลี, ผ้าอันนำเสียซึ่งธุลี.
รว : ป. เสียง, เสียงครวญ
รสิต : นป. เสียงฟ้าร้อง
วณิพฺพก : ป. วณิพก, คนขอทานโดยร้องเพลง
วรงฺคนา : อิต. หญิงมีชื่อเสียง
วสฺสิต : กิต. ร้องแล้ว (สัตว์ร้อง)
วิกูชติ : ฏ. ร้องเจี๊ยวจ๊าว, ร้องเพลง
วิกูชน : นป. การร้อง (ของนก)
วิรว : ป. การร้อง, การตะโกน
วิรวติ : ก. ร้องดัง
วิสฺสร : ค. ร้องด้วยความระทมใจ
วิสฺสุต : กิต. มีชื่อเสียง, ปรากฏแล้ว, ชำนาญแล้ว
สงฺฆุฏฺฐ : กิต. ป่าวร้องแล้ว, ประกาศแล้ว
สงฺโฆเสติ : ก. ป่าวร้อง, ประกาศ
สญฺญต : ค. ซึ่งร้องเรียกกัน, ตั้งชื่อ
สณติ : ก. ทำเสียง
สทฺท : ป. เสียง, ศัพท์
สทฺทคฺคห : ป. การจับเสียง ; หู
สทฺทเวธี : ป. ผู้ยิงไปตามเสียง
สทฺทายติ : ก. ทำเสียง, ตะโกน
สนฺทพฺภ : (วิ.) ร้องดัง, ร้องลั่น, สํปุพฺโพ, ทภิ สทฺเท, อ.
สพฺพญฺญตา : (อิต.) ความเป็นแห่งสัตบุรุษผู้รู้ซึ่งสังขตธรรมและอสังขตธรรมทั้งปวงหาส่วนเหลือมิได้, ความเป็นแห่งพระพุทธะผู้ทรงรู้ซึ่งสังขตธรรมและอสังขตธรรมหาส่วนเหลือมิได้, สรรเพชุดา (ออกเสียงว่าสันเพ็ดชุดา). วิ. สพฺพ ฺญฺญุตา. สพฺพ ฺญฺญู+ตาปัจ. รัสสะ อู เป็น อุ. รูปฯ ๓๗๑.
สมีเรติ : ก. เปล่งเสียง, พูด