ปรปริคฺคหิตสญฺตา : (อิต.) ความที่แห่งบุคคล มีความสำคัญว่าของอันบุคคลอื่นหวงแหน แล้ว, ความเป็นแห่งบุคคลผู้มีความรู้ว่าของ อันคนอื่นหวงแหนแล้ว, ความเป็นผู้มี ความรู้ว่าของมีคนอื่นหวงแหน, ความรู้ว่า ของมีเจ้าของหวงแหน.
ปรปุฏฺฐ : ค., ป. ผู้ที่คนอื่นเลี้ยงแล้ว; นกดุเหว่า
ปรปุตฺต : ป. บุตรของคนอื่น
ปรเปสฺส : ค. ผู้ถูกผู้อื่นส่งไป, ผู้รับใช้คนอื่น, ผู้เป็นทูต
ปรเปสฺสิยา : อิต. หญิงที่ถูกคนอื่นส่งไป, หญิงรับใช้, หญิงส่งข่าวสาร
ปรภณฺฑ : (นปุ.) ภัณฑะอื่น, ทัณฑะของคน อื่น.
ปรโภชน : นป. โภชนะที่คนอื่นให้
ปรมฺปรโภชน : (นปุ.) โภชนะอันคนอื่นนิมนต์ ภายหลัง, โภชนะที่คนนิมนต์ทีหลัง. ภิกษุ รับนิมนต์ฉันไว้แห่งหนึ่ง แล้วไม่ไปฉัน กลับไปฉันที่เขานิมนต์ทีหลังอันเป็นเวลา เดียวกัน เรียกว่า ฉันเป็นปรัมประ ทรง ห้ามไว้ พุทธประสงค์ เพื่อรักษาศรัทธา ( หน้า ) ของทายกทายิกาผู้นิมนต์ก่อน. ปญฺจนฺนํ โภชนานํ อญฺญตเรน โภชเนน นิมนฺติโต ตํ ฐเปตฺวา อญฺญานํ ปญฺจนฺนํ โภชนา นํ อญฺญตรํ โภชนํ ภุญฺชติ. เอตํ ปรมฺปรโภชนํ นาม. ไตร. ๒/๓๒๐
ปรวมฺภ, - ภน : ป., นป. การข่มเหงผู้อื่น, การดูหมิ่นคนอื่น
ปรวมฺภิตา : อิต. ความเป็นผู้มักข่มเหงผู้อื่น, มีนิสัยชอบข่มเหงคนอื่น
ปรสตฺต : (ปุ.) สัตว์อื่น, สัตว์ของคนอื่น.
ปรสฺสปท : (นปุ.) บทเพื่อคนอื่น, บทเพื่อ ผู้อื่น. วิ. ปรสฺส ปทํ ปรสฺสปทํ. ฉ. ตัป. อลุตตสมาส.
ปราธีน ปรายตฺต : (วิ.) ผู้อาศัยคนอื่น, ผู้อาศัย คนอื่นเขา, วิ. ปรสฺมึ ปเรน วา อธีโน อายตฺโต วา ปราธีโน ปรายตฺโต วา.
ปราภิสชฺชนี : (วิ.) ขัดใจคนอื่น. ปร + อภิสชฺชนี.
ปรายตฺต : ค. ซึ่งเนื่องด้วยผู้อื่น, เกี่ยวกับคนอื่น, ซึ่งอาศัยผู้อื่น, ซึ่งเป็นของคนอื่น
ปริจาริก : (ปุ.) คนรับใช้, คนบำเรอ, ทาส, บ่าว, ทาสรับใช้. ปริปุพฺโพ, จรฺ คติยํ, ณิโก.
ปริณายก ปรินายก : (ปุ.) คนผู้นำบริวาร, คนผู้ เป็นหัวหน้าบริวาร, ปริวารปุพฺโพ, นิ นเย, ณฺวุ. คนผู้เป็นหัวหน้า, คนผู้เป็นใหญ่.ปริ ปุพฺโพ, นิ นเย, ณฺวุ. ศัพท์ต้น แปลง น เป็น ณ.
ปริวาร : ป. ผู้แวดล้อม, คนติดตาม, ของสมทบ
ปริสา : อิต. บริษัท, หมู่, คนรวมกัน
ปาขณฺฑ : ป. คนมิจฉาทิฏฐิ, คนมีความเห็นผิด
ปาณิฆ : ป. คนปรบมือ
ปาปมิตฺต : ๑. ป. มิตรชั่ว, เพื่อนเลว, สหายไม่ดี;
๒. ค. มีคนชั่วเป็นมิตร
ปาปมิตฺตตา : อิต. ความเป็นผู้มีมิตรชั่ว, ความเป็นผู้มีคนชั่วเป็นมิตร
ปารทาริก : ป. ผู้ล่วงกาม, ผู้ประพฤติผิดในกาม, ผู้ล่วงประเวณีในเมียของคนอื่น
ปาวาริก : ป. คนขายผ้า
ปิหยติ : ก. ริษยา, ไม่อยากให้คนอื่นได้ดี; ปรารถนาที่จะป็นเช่นนั้นบ้าง
ปีฐสปฺปี : ป. คนง่อย, คนเปลี้ย
ปุกฺกุส : ป. คนเทขยะ, คนทำความสะอาดพื้นที่
ปุตฺตก : ป. บุตรน้อย, ลูกชายคนเล็ก
ปุถุชฺชน : ป. ปุถุชน, คนธรรมดา, คนสามัญ, คนต่ำ, คนหลง
ปุถุชฺชนกลฺยาณก : ป. กัลยาณปุถุชน, คนที่พยายามทำความดี
ปุถุชฺชนิก : ค. ผู้เป็นปุถุชน, ผู้เป็นคนธรรมดา
ปุถุติตฺถกร : ป. เจ้าลัทธิคนธรรมดา
ปุปฺผฉทฺทก : ป. คนเทดอกไม้
ปุปฺผภาณี : ป. คนพูดเพราะคือพูดแต่ความจริง
ปุรินฺท : (ปุ.) คนเป็นใหญ่ของเมือง, เจ้าเมือง. ปุร+ อินฺทฺ.
ปุริสทมฺม : (ปุ.) คนผู้อัน...พึงทรมานได้, คนผู้อัน...พึงฝึกได้, คนที่พอฝึกได้, คนที่ควรฝึก.
ปุริสทมฺมสารถี : ค. เป็นสารถีฝึกคนที่พอฝึกได้
ปุริสุตฺตม : ค., ป. สูงสุดกว่าคน; คนดีที่สุด
ปูปปณิย ปูวปณิย : (ปุ.) คนขายขนม วิ. ปูโป ปูโว วา ปณิโย อสฺสาติ ปูปปณิโย ปูวปณิโย วา.
ปูปิย : ป. คนขายขนม
ปูปิย ปูวิย : (ปุ.) คนขายขนม วิ. ปูเปน ปูเวน วา ชีวตีติ ปูปิโย ปูวิโย วา. อิยปัจ.
ปูวิก : ป. คนขายขนม
เปสฺส : (ปุ.) บุคคลอันบุคคลส่งไป, คนรับใช้, ทาส, บ่าว. วิ. เปสียเตติ เปสฺโส. ปิสฺ เปสนีเย, โณ, สสฺส ทฺวิตฺตํ.
เปสฺส, เปสฺสิย, เปสฺสิก : ป. คนรับใช้, คนส่งข่าว
โปริส : (ปุ.) ชนผู้ยังความปรารถนาของหญิงให้เต็ม, คนผู้มีปรีชา, คนผู้มีปัญญา. ปุรฺ ปูรเณ, อิโส.
โปริสฺส : นป. ความเป็นบุรษ, คนมีปัญญา
โปริสาท : ค. มีคนเป็นอาหาร, ผู้กินคน
โปริสิย : (วิ.) ชั่วบุรุษ (สูงเท่ากับคนยืน)
โปสก : (ปุ.) คนผู้เลี้ยง, คนผู้เลี้ยงดู.