ขาทิตปีตนจฺจคีตวาทิตาทิ : (วิ.) มีวัตถุอันบุคคลเคี้ยวกินแล้วและวัตถุ (น้ำ) อันบุคคล ดื่มแล้วและเครื่องดนตรีมีอันฟ้อนและอันขับและอันประโคม เป็นต้น. เป็น อ. ทวัน. มี อ. ทวัน. และ ฉ. ตุล. เป็น ภายใน.
คาถา : (อิต.) วาจาของบุคคลผู้มีปรีชา, คำของ บุคคลผู้มีปรีชา, วาจาอันบัณฑิตผูกไว้, สัททชาติอัณบัณฑิตกล่าว, ลำนำ (บทเพลง ที่เป็นทำนอง), กลอน, บทกลอน, เพลง, เกียรติ, คาถา ชื่อคำประพันธ์ทางภาษา มคธ เรียกคำฉันท์ที่ครบ ๔ บาทว่า ๑ คาถา (ระเบียบเป็นเครื่องอันบัณฑิตขับ) ชื่อองค์ที่ ๔ ของนวังคสัตถุศาสน์. คา สทฺเท, โถ, อิตฺถิยํ, อา. ส. คาถา.
คาถาภิคีต : ค. ซึ่งได้มาด้วยการท่องคาถา, ได้มาด้วยการขับร้อง
คายก : (ปุ.) คนขับร้อง, คนร้องเพลง. เค สทฺเท, ณฺวุ. เอการสฺส อายกาโร.
คายตฺติ : (อิต.) การขับ, ฯลฯ. ติ ปัจ. ซ้อน ตฺ.
คายติ : ก. ขับร้อง, ร้องเพลง, สาธยาย
คายน : (นปุ.) การขับ, การร้อง, การขับร้อง, การขับกล่อม, การร้องเพลง, เพลงขับ. ยุ ปัจ.
คีต : (นปุ.) การขับ, การร้อง, การขับร้อง, การร้องเพลง, การเล่นขับร้อง, การเล่นร้อง เพลง. วิ. คายนํ คีตํ. เค สทฺเท, โต, เอ การสฺส อีกาโร. รูปฯ ๖๐๗ แปลง เค เป็น คี. เพลงอันบุคคลพึงขับ วิ. เคตพฺพนฺตีติ คีติ.
คีตรว, - สทฺท, - สร : ป. เสียงขับร้อง, เสียงเพลง
คีตวาทิตวิสูกทสฺสน : (นปุ.) การขับและการประโคมและการดูการเล่นอันเป็นข้าศึก (แก่กุศล).
คีติ : (อิต.) การขับ ฯลฯ วิ. คายนํ คีติ. เค สทฺเท, ติ. เพลงอันบุคคลพึงขับ วิ. เคตพฺพนฺตีติ คีติ.
คีติกา : (อิต.) การขับ, ฯลฯ. คีติ เอว คีติกา. ก สกัด.
เคยฺย : (นปุ.) คำอันบุคคลพึงขับ, คำเพียงดัง เพลงอันบุคคลพึงขับ, พระพุทธพจน์อัน ควรขับ, เคยยะ ชื่อองค์ที่ ๒ ใน ๙ ของ นวังคสัตถุสาสน์ ได้แก่พระสูตรมีคาถา แต่งเป็นร้อยแก้วบ้างร้อยกรองบ้าง. คา สทฺเท, ณฺย. แปลง โณฺย กับ อา เป็น เอยฺย รูปฯ ๕๔๐. อีกนัยหนึ่งลบ ณฺ แล้วแปลง ย กับ อา เป็น เอยฺย.
ทนฺตคีต : (นปุ.) การขับร้องด้วยฟัน, การผิวปาก.
ทูรกนฺตน : นป. การกำจัดให้ไปในที่ไกล, การถูกขับไล่ให้ได้รับความอดสู, การทรยศต่อประเทศชาติ
นจฺจคีตวาทิตวิสูกทสฺสน : (นปุ.) การฟ้อน รำและเพลงอันบุคคลพึงขับและดนตรี อันบุคคลพึงประโคมและการดูการเล่น อันเป็นข้าศึกแก่กุศล, การฟ้อนและการขับและการประโคมดนตรีและการดูการเล่นอันเป็นข้าศึกแก่กุศล. สำนวนการแปลแรกที่แปล คีต และ วาทิต ว่าพึงนั้นแปลตามรูป วิ. เคตพฺพนฺคิ คีตํ. วาทิตพฺพนฺติวาทิตํ.
นจฺจคีตวาทิตาทิรติปฺปเภท : (วิ.) มีความยินดี ในการเล่นมีการฟ้อนและการขับและการประโคมเป็นต้นเป็นประเภท. เป็น ฉ. ตุล. มี ส. ทวัน., ฉ. ตุล. และ สงตัป. เป็นท้อง.
นวนาฎยฺรส : (ปุ.) รสแห่งการฟ้อนรำขับร้อง และประโคมเก้าอย่าง, รสแห่งนาฏยะเก้า อย่าง.
นาฏย : นป. การดีด, การสี, การตี, การเป่า, การขับ, การร้อง
นาฏฺย : (นปุ.) การเต้น, การรำ, การเต้นรำ, การฟ้อน, การฟ้อนรำ, การแสดงละคร, การขับ, การขับร้อง, การประโคม (คือ การบรรเลงดนตรี เพื่อสักการบูชาหรือ ยกย่อง), การประโคมดนตรี, การดีดสีตี เป่า. นฏฺ นตฺยํ, โณฺย. นจฺจํ วาทิตํ คีตํ อิติ อิทํ ตุริยติกํ นาฏยนาเมนุจฺจเต. อภิฯ.
นาสิตก : ค. ผู้ถูกนาสนะ, ถูกขับไล่, ถูกไล่หนี
นาเสติ : ก. ฆ่า, ประหาร, ทำลาย, ทำให้ฉิบหาย, ขับไล่
นิกฺกฑฺฒติ : ก. ฉุด, คร่า, ลาก, ดึง, ไล่หนี, ขับไล่
นิกฺกฑฺฒนา : อิต. การฉุด, การคร่า, การลากการดึง, การขับไล่
นิทฺธาเปติ : ก. โยนทิ้งไป, ขับไล่ออกไป
นิยนฺตุ : (ปุ.) คนผู้นำยานออกไป, คนขับรถ. นิ+ยนฺต+อุ.
นิยามก : (ปุ.) คนขับรถ, คนถือท้ายเรือ, นาย ท้าย, นายท้ายเรือ, ต้นหน, ฝีพาย (คน พายเรือ). วิ. นิยจฺฉติ โปตมิติ นิยามโก. นิปุพฺโพ คมเน, ยมุ อุปรเม, ณวุ.
นิสฺสารณ : นป. การขับออกไป, การขับไล่
นีหาร : ป. การนำออก, การขับไล่; ลักษณะ, วิธี, อาการกิริยา
นุทก : ค. ผู้ไล่, ผู้ขับ
นุทติ : ก. ขับออกไป, ไล่ออกไป
ปฏิคายติ : ก. ขับเพลงตอบ, ร้องเพลงตอบ
ปฏิคีต : นป. เพลงขับตอบ, เพลงที่ร้องโต้ตอบ
ปฏิปณาเมติ : ก. ไล่กลับ, ส่งกลับ, ขับไล่, ป้องกัน
ปฏิพาหติ : ก. ห้าม, คัดค้าน, ป้องกัน, ขัดขวาง, ขจัด, ขับไล่
ปฏิพาหน : นป. การห้าม, การป้องกัน, การขับไล่
ปฏิวินีต : กิต. (อันเขา) กำจัดแล้ว, ขับไล่แล้ว, ระงับแล้ว, ข่มไว้แล้ว
ปฏิวิเนติ : ก. กำจัด, ขับไล่, ระงับ, ข่มไว้
ปฏิวิโนทน : นป. การบรรเทา, การกำจัด, การขับไล่
ปฏิวิโนเทติ : ก. บรรเทาเฉพาะ, กำจัด, ขับไล่
ปณามิต : กิต. (อันเขา) นอบน้อมแล้ว, ไหว้แล้ว, ประนมมือแล้ว, ขับไล่แล้ว
ปนุทติ : ก. บรรเทา, ไล่, ขับออก, ดัน, ละ
ปนุทิต : กิต. (อันเขา) บรรเทาแล้ว, ไล่แล้ว, ขับออกแล้ว, ละแล้ว
ปนูทก : (วิ.) ผู้บรรเทา, ผู้กำจัด, ผู้ขับไล่. ปปุพฺโพ, นุทฺ เปรเณ, ณฺวุ.
ปพฺพาชน : (นปุ.) การขับไล่, การเนรเทศ. ปปุพฺโพ, วชฺ คติยํ, ยุ, ทีโฆ.
ปพฺพาชนิย : ค. ซึ่งเนื่องด้วยการขับไล่, ผู้ควรถูกขับไล่
ปพฺพาชนิยกมฺม : นป. ปัพพาชนียกรรม, กรรมที่สงฆ์กระทำแก่ภิกษุผู้ควรถูกขับไล่, การลงโทษด้วยการขับไล่จากอาวาส
ปพฺพาชนียกมฺม : (นปุ.) กรรมอันสงฆ์พึงทำ แก่ภิกษุผู้อันสงฆ์พึงขับไล่, กรรมอันสงฆ์ พึงทำแก่ภิกษุผู้มีอธิกรณ์อันสงฆ์พึงขับไล่, การขับไล่, ปัพพาชนียกรรม ชื่อกิจที่สงฆ์ พึงทำแก่ภิกษุผู้ประทุษร้ายตระกูลหรือ ประพฤติลามกให้ออกไปเสียจากหมู่ (วัด) ทำด้วยวิธีญัตติจตุตถกรรม. ไตร. ๖.
ปพฺพาชิต : (ปุ.) การให้ออกไป, การขับไล่.
ปพฺพาเชตาย : (วิ.) ผู้ควรเพื่ออันสงฆ์ขับไล่, ผู้ ควรขับไล่. วิ. ปพฺพาเชตุ อรหตีติ ปพฺ พาเชตาโย. ราย ปัจ. โมคฯ ณาทิกัณฑ์ ๗๗.