โสภิณี : (อิต.) หญิงงาม. ไทย โสภิณี โสเภณี ใช้ในความว่า หญิงงามเมือง คือหญิงที่หากินในทางประเวณี เป็นศัพท์ที่ตัดมาจากคำ นครโสภิณี.
กเณรา : อิต. หญิงเพศยา, หญิงโสเภณี
นครโสภินี : (อิต.) หญิงผู้ยังนครให้งาม วิ. นครํ โภเภตีติ นครโสภิณี. หญิงผู้งามในนคร วิ. นคเร โสภิณี นครโสภิณี. หญิง งามเมือง, หญิงคนชั่ว, หญิงแพศยา, หญิงนครโสภิณี, หญิงนครโสเภณี. อภิฯ และ ฏีกาอภิฯ เป็น นครโสภินี.
พินฺทุมตี : อิต. ชื่อของหญิงนครโสเภณีคนหนึ่งในเมืองปาตลีบุตร สมัยพระเจ้าอโศกมหาราช
อภิสาริยา : อิต. หญิงคบชู้, หญิงสำส่อน, หญิงโสเภณี
อุปนิสฺสยติ : ก. อาศัยอยู่, นอนเนื่องอยู่, ซ่องเสพ, เกี่ยวข้อง
อุปนิเสวติ : ก. เข้าไปซ่องเสพ, สมาคม, คบหา
อุปนิเสวน : นป. การซ่องเสพ, สมาคม, การคบหา
อุปเสวติ : ก. ซ่องเสพ, คบหา, ประพฤติ, รับใช้
อุปเสวนา : อิต. การซ่องเสพ, การ ประพฤติ, การรับใช้
อุปเสวี : ค. ผู้ซ่องเสพ, ผู้คบหา, ผู้รับใช้
กญฺจุก : (ปุ.) ผ้า, ผ้าโพกหัว, หมวก, เสื้อ, เสื้อกั๊ก, เกราะ, หีบ, ซอง, ฝักมีด, เครื่อง ปกคลุม, คราบงู. กจฺ พนฺธเน, อุโก, นิคฺคหิตาคโม.
โสภณ : ค. งาม
โสภณ โสภณ : (วิ.) ดี, งาม, ดีนัก, เป็นที่ชอบใจ. จรูญ, จำรูญ. รุ่งเรือง. สุภฺ ทิตฺติยํ, ยุ, อุสฺโส ศัพท์ต้น แปลง น ซึ่งแปลงมาจาก ยุ เป็น ณ. ส. โศภน.
ธูมปานาวรรณ : (นปุ.) ซองบุหรี่.
ปฏล : นป. เครื่องมุง, เครื่องหุ้ม, เยื่อหุ้ม, ซองจดหมาย, หลังคา, เพดาน