ภา : (อิต.) แสง, แสงสว่าง, รัศมี, ความสว่าง, ความรุ่งเรือง. ภา ทิตฺติยํ, อ.
ภาชน : (นปุ.) การแจก, การจำแนก, ความแจก, ความจำแนก, วัตถุเป็นที่แบ่ง. ภชฺภาชเน, ยุ, ภาชฺ วา ปุถกมฺมนิ.
ภาวิตตฺต : (วิ.) ผู้มีตนอันให้เจริญแล้ว, ผู้มีตนอัน อบรมแล้ว. ภาวิต+อตฺต.
ภาสิต : (นปุ.) คำอัน...พึงกล่าว, ถ้อยคำ, คำพูด, คำกล่าว, คำที่กล่าว, ภาสิต ภาษิต คือคำกล่าวที่มีคติความฟัง คำกล่าวที่เป็นประโยชน์. ภาสฺ+ต ปัจ. อาคม.
ภากุฏิก : ค. ขมวดคิ้ว, หน้าสยิ้ว
ภาคีรถี : (อิต.) แม่น้ำคงคา.
ภาชก : ป. ผู้แบ่ง, ผู้แจก
ภาชนฺตร : (นปุ.) กระโถน.
ภาชนวิกติ : อิต. ภาชนะชนิดต่างๆ
ภาเชติ : ก. แบ่ง, แจก, จำแนก
ภาติ : ก. ส่องแสง
ภาติก : (ปุ.) พี่น้องชาย, พี่ชายน้องชาย, พี่ชาย, น้องชาย, พี่น้อง, พี่, น้อง, ภาดร, ภาดา, ภราดา, ภราดร. ส. ภฺราตถฺ.
ภาติก, ภาตุ : ป. พี่ชาย, น้องชาย
ภาติย : (ปุ.) หลาน (ลูกของพี่ชาย ลูกของน้องชาย).
ภาตุธีตุ : (ปุ.) หลาน, หลานสาว (ลูกของพี่ชาย หรือลูกของน้องชาย).
ภาตุปุตฺต : (ปุ.) หลาน หลานชาย (ลูกของพี่ชาย หรือลูกของน้องชาย).
ภานุ : ป. แสงสว่าง, พระอาทิตย์
ภารกิจฺจ : (นปุ.) งานหนัก, กิจหนัก, ภารกิจ (งานที่ต้องทำ).
ภารนิกฺเขปน : นป. การวางของหนัก, การวางธุระ
ภาริก : (ปุ.) คนนำของหนักไป. ณิกปัจ.
ภาริย : (วิ.) ผู้อันบุคคลพึงเลี้ยง. ภรฺ โปสิน, โณฺย, อิ คาคโม.
ภาวน : (นปุ.) คุณชาติเป็นเครื่องยัง...ให้เกิด, คุณชาติเป็นเครื่องยัง...ให้เจริญ, ความมี, ฯลฯ.
ภาวนามย : (วิ.) สำเร็จด้วยภาวนา, สำเร็จด้วยการเจริญภาวนา.
ภาวนีย : กิต. ควรทำให้มี, ควรทำให้เป็น, ควรทำให้เกิด, น่าเจริญ, น่ายกย่อง
ภาวิต : กิต. เจริญแล้ว, อบรมแล้ว
ภาวี : ค., ป. ซึ่งมี, ซึ่งเป็น, ความมี, ความเป็น
ภาเวติ : ก. เจริญ, ทำให้เกิด
ภาสน : (นปุ.) อันกล่าว, ฯลฯ, การกล่าว, ฯลฯ, คำกล่าว, ฯลฯ, ภาสน์ ภาษณ์ (การพูด).
โสพฺภานุ : (ปุ.) ราหู, พระราหู. วิ. เส ภาตีติ โสพฺภานุ (ผู้รุ่งเรืองในสวรรค์). สปุพฺโพ, ภา ทิตฺติยํ, นุ.
ภาณุ ภานุ : (ปุ.) พระอาทิตย์, ภาณุมาศ ภาณุมาต ๒ คำหลังนี้ใช้ในคำกลอนโดยมาก. ภา ทิตฺติยํ, ณุ, นุ. รูปฯ ๖๖๕.
กุมฺภภารมตฺต : ค. ซึ่งจุประมาณหนึ่งหม้อ; มีปริมาตรหนึ่งหม้อ
ครุคพฺภา : (อิต.) หญิงมีครรภ์หนัก, หญิงมี ครรภ์แก่ (ท้องแก่ใกล้คลอด). วิ. ครุ คพฺโภ เอติสฺสาติ ครุคพฺภา.
จนฺทภาคา : (อิต.) จันทภาคา ชื่อแม่น้ำ วิ. จนฺทภาคโต ปภวตีติ จนฺทภาคา (เกิดจาก ภูเขาชื่อจันทภาคะ).
ฉฎาภา : (อิต.) รัศมีคือความรุ่งเรือง, แสงสว่าง. ส. ฉฏาภา ว่าฟ้าแลบ.
ปทภาชนิย : นป. บทภาชนีย์, บทที่จะต้องอธิบาย, บทตั้ง
ภาณุมนฺตุ ภานุมนฺตุ : (ปุ.) ไฟ, พระอาทิตย์. วิ. ภาณุ ภานุ วา อสฺส อตฺถีติ ภาณุมา ภานุมา วา. มนฺตุปัจ.
อจิรปฺปภา : (อิต.) สายฟ้าแลบ, ฟ้าแลบ. วิ.อจิรํ ปภา ทิตฺติ ยสฺสา สา อจิรปฺปภา.
กนกปฺปภา : อิต. สีทอง, สีเหมือนทอง
กายภาวน : (นปุ.) การอบรมด้วยกาย, การอบรมทางกาย.
กุลาลภาชน : (นปุ.) ภาชนะอันบุคคลถือเอาซึ่ง ดินกระทำ ฯลฯ
คพฺภาวกฺกนฺติ : (อิต.) การย่างลงสู่ครรภ์, การหยั่งลงสู่ครรภ์, การก้าวลงสู่ครรภ์.
จนฺทปภา : (อิต.) แสงจันทร์, รัศมีพระจันทร์.
จีวรภาชก : ค. (ภิกษุ) ผู้เป็นเจ้าหน้าที่แจกจีวร, ผู้แบ่งจีวร
ชมฺภาริ : (ปุ. อิต.) อาวุธพระอินทร์, ไฟ, แสง ไฟ (กำจัดความมืด). ชภิ นาสเน, ริ, นิคฺคหิตาคโม.
เชฏฺฐภาตุ, - ภาติก : ป. พี่ชายใหญ่
ตมฺพภาชน : นป. ถาดทองแดง
ตุจฺฉภาสน : นป. การกล่าวตู่, การพูดพล่อยๆ
เตภาติก : ค. มีพี่น้องชายสามคน
ทุพฺภาสิต : (นปุ.) คำอันเป็นทุพภาษิต.
ทุพภาสิตาปตฺติ : (อิต.) อาบัติทุพภาษสิต. ต้องอาบัตินี้ เพราะพูดล้อเล่น เย้าเล่น กับ อุปสัมบัน หรืออนุปสัมบัน กระทบวัตถุมีชาติเป็นต้น พูดเจาะตัวหรือเปรยก็ตาม.