กิรติ : ก. กระจัดกระจาย, เรี่ยราด, หว่าน
โรเปติ : ก. ปลูก, หว่าน
อภิปฺปกิรติ : ก. โปรยปราย, หว่าน, ปกคลุม
วปติ : ก. หว่าน
นิวปติ : ก. หว่าน, โปรย (ข้าว)
ปวปติ : ก. หว่าน, โปรย
อาวปติ : ก. หว่าน, โปรย, ฝากไว้
กสิ, - สี : อิต. การเพาะปลูก, การไถ, การหว่าน
นีวาป : ป. การหว่านโดยไม่มีเหลือ, การอุทิศให้คนตาย
ปวุตฺต : ค. ซึ่งกล่าวแล้ว; หว่านแล้ว
โรป, - ปก : ค. ผู้ปลูก, ผู้หว่าน
วปน : นป. การหว่าน
วปฺป : ป. การหว่าน
วปฺปมงฺคล : นป. พิธีมงคลในการหว่านพืช
วาปิต : กิต. หว่านแล้ว
วุตฺต : กิต. กล่าวแล้ว; หว่านแล้ว, โกนแล้ว
อปจฺจ : (นปุ.) เหล่ากอ, เทือกเถาเหล่ากอ, เชื้อสาย, หว่านเครือ, ลูกหลาน, ลูก, บุตร.วิ.นรเกนปตติอเนนปชาชาเตนาติอปจฺจํ.
อาวปน : นป. การหว่าน, การโปรย, การฝากไว้; ถ้วย; การทอ
โอกิรณ : นป. การโปรย, การหว่าน, การทำให้เรี่ยราด; การตัดออก, การสลัดทิ้ง
โอโรปน : (นปุ.) การปลงลง, การปลง, การนำลง, การโกน, การตัด, การเพาะ, การหว่าน, การปลูก, การปักไว้, การตั้งไว้. โอปุพฺโพ, รุป โอโรปนาทีสุ, ยุ.
โกมล : (วิ.) อ่อน, ละเอียด, งาม, น่าฟัง, ไพเราะ, หวาน, เรียบ, สุภาพ. กุ สทฺเท, อโล, มฺ อาคโม. ส. โกมล.
สาต : (วิ.) จืด, หวาน, อร่อย, ยินดี, ชอบใจ, พอใจ, พึงใจ, เพลิน, เพลิดเพลิน, สุข. ส. ศาต.
กณฺฑล : (ปุ.) มะพูด ต้นไม้ชนิดหนึ่ง ใบใหญ่ หนาเป็นมัน ผลกลม รสเปรี้ยวอมหวาน.
กรหาฏ : (นปุ.) ของหวาน.
กลฺยาณ : (วิ.) ดี. งาม, พะงา (งาม, สวย), เป็น ที่ชอบใจ, ชอบ, ไพเราะ, อ่อนหวาน. กลฺ สํขยาเณ, ยาโณ. ส. กลฺยาณ.
ขชฺช ขชฺชก : (นปุ.) วัตถุอันบุคคลพึงเคี้ยวกิน, ของควรเคี้ยว, ของหวาน, ขนม. วิ ขาทิตพฺพนฺติ ขชฺชํ. ของอันบุคคลย่อมเคี้ยว กิน วิ. ขชฺชยเตติ ขชฺชํ. ขาทฺ ถกฺขเณ, ณฺย. รัสสะ อา เป็น อ ลบ ณฺ เป็น ทฺย แปลง ต เป็น ช ถ้าตั้ง ขญฺชฺ ลบ ญฺ สังโยค. ส. ขชฺช.
ขชฺชนฺตร : (นปุ.) ขัชชันตระ ขัชชันดร ชื่อ ขนมหวานชนิดหนึ่ง.
คุฬปูวก : ป. ขนมหวาน
จตุมธุร : นป. วัตถุมีรสอร่อยสี่อย่าง, ของหวานสี่อย่าง คือ เนยใส, น้ำมัน, น้ำผึ้ง, น้ำอ้อย
ถาลิกปาก : (ปุ.) สำรับ (ภาชนะที่ใส่กับข้าว คาวหวาน).
ปาน : นป. การดื่ม; น้ำดื่ม, น้ำเชื่อม, น้ำหวาน
ปิฏฺฐขาทนิย : นป. ของหวานที่ทำด้วยแป้ง
ปุณฺฑรีก : นป. ดอกบัวขาว; เสือลาย, ชื่อช้างประจำทิศอาคเนย์; มะม่วงอย่างเล็กมีรสหวาน
เปยฺยวชฺช : (นปุ.) คำอันบุคคลพึงดื่ม, ถ้อยคำอันดูดดื่ม, ถ้อยคำอ่อนหวาน.
มญฺชุ : (ปุ.) อ่อน, อ่อนหวาน, เป็นที่ชอบใจ, ไพเราะ, กลมเกลี้ยง, งาม, สวย, ดีนัก. มนฺ ญาเณ, ชุ. แปลง นฺ เป็น นิคคหิต แล้วแปลง นิคคหิต เป็น ญฺ หรือ วิ. มโน ชวติ อสฺมินฺติ มญฺชฺ. มน+ชุ ธาตุในความแล่นไป อุ ปัจ. อภิฯ และฎีกา ให้ลบ น?
มธุ : (วิ.) หวาน, อร่อย, อันพึงใจ, เป็นที่รัก, ไพเราะ, ดี.
มธุกร : (ปุ.) สัตว์ผู้ทำน้ำหวาน, ผึ้ง, แมลงภู่.
มธุป : (ปุ.) สัตว์ผู้ดื่มน้ำหวาน, ผึ้ง, แมลงภู่. มธุปุพฺโพ, ปา ปาเน, อ.
มธุพฺพต : (ปุ.) สัตว์ผู้กินน้ำหวาน, ผึ้ง, แมลงภู่. มธุปุพฺโพ, วตฺ โภชเน, อ.
มธุมธุก : (ปุ.) มะซางหวาน.
มธุมุตฺต : (นปุ.) เบาหวาน ชื่อโรคชนิดหนึ่งมีระดับน้ำตาลในเลือดมากกว่าปกติ.
มธุเมห : (ปุ.) เบาหวาน, โรคเบาหวาน.
มธุร : (วิ.) หวาน, อร่อย, ไพเราะ, งาม, มีน้ำผึ้ง, มีน้ำหวาน, มีรสหวาน. วิ. มธุ อสฺส อตฺถีติ มธุโร. มธุ อสฺมึ วิชฺชตีติ วา มธุ-โร. มธุ+ร ปัจ.
มธุรตฺต : นป., มธุรตา อิต. ความหวาน
มธุรส : (ปุ.) รสแห่งน้ำหวาน, รสแห่งน้ำผึ้ง, รสแห่งอ้อย, รสแห่งน้ำอ้อย.
มธุลีห : (ปุ.) สัตว์ผู้เลียซึ่งน้ำหวาน, ผึ้ง, แมลงภู่. วิ. มธุ ลีหนีติ มธุลีโห. มธุ-ปุพฺโพ, ลีหฺอสฺสาทเน, อ.
มุทุ มุทุก : (วิ.) อ่อน,อ่อนโยน, อ่อนหวาน, ละมุนละม่อม, ละเอียด. แปลว่า ช้า เกียจคร้าน ทื่อ ไม่เฉียบแหลม ก็มี.
วาจาเปยฺย : นป. การพูดอ่อนหวาน
สลฺลาป : (ปุ.) การกล่าวกับ, การกล่าวด้วยดี, การกล่าวด้วยดีต่อกัน, การพูดจากัน, การสนทนา, การเจรจาปราศรัย, คำอ่อนหวาน. วิโรธรหิตํ วจนํ สลฺลาโป. สํปุพฺโพ, ลปฺ วาเ กฺย, โณ.
สาท : (วิ.) หวาน, อร่อย, ฯลฯ, เพลิน, สุข.