วันคืน : อโหรตฺตํ, อโหรตฺโต
หลับกลางคืน : สุปติ
กวน, คน : ขชติ [ก.]
จน (คน) : กปโณ
คนกินเดน : วิฆาสาโท, ทมโก
คนกิเลสหนา : ปุถุชฺชนา
คนขับรถ : สารถี, รถาจารี, ปาชตุ, สูโต
คนขายอาหาร : อาหารวิกฺกยิโก
คนไขน้ำ : เนตฺติโก
คนคว้า : ปวิจโย, วิจินนฺโต
คนงานวัด : อารามิโก
คนชำนาญป่า : วนจรกา
คนดี : กลฺยาณชฺฌาสยภูโต
คนไถนา : กสโก
คนทำมาหากิน : กสิกมฺมาทการี
คนที่ตอ้งตาย : มจฺโจ
คนไทย : ทยฺยวาสี
คนบ้า : อุมฺมาโท, อุมฺมตฺตโก
คนบ้านนอก : ชนปทวาสี, ชานปทา
คนปกครอง : ปสาสนการี
คนปลอมบวช : เถยฺยสํวาสโก
คนพูดมาก : กถาพหุโล
คนฟ้อนรำ : นฏฺฏโฏ, นฏโฏ, นโฏ
คนยิ่งใหญ่ : นรุตฺตโม
คนรับใช้ : เจฏฺโก, จูฬุปฏฺฐาโก, ปาทมูลิโก, เปสฺโส
คนไร้สมรรถภาพ : ปรทตฺตูปชีวี
คนเลี้ยงโค : โคโป, โคปาลโก
คนเลี้ยงช้าง : หตฺถิปาโล
คนสยาม : สฺยามรฏฺฐิกา
คนเอาการงาน : ธุรคฺคาโห
กุลี, คนแบก : อติวาหก [ค.]
จอมคน : ปชาธิโป, นราธิโป, นริสฺสโร
ใช้คนเรียก : ปกฺโกสาเปสิ
ท้องคน, ท้องน้ำ : กุจฺฉิ
ผู้คบคนผิด : วิปกฺขเสวก
ผู้พึ่งคนอื่น : ปรายตฺต, ปราธีน
ยกคน : อาโรเปตฺวา
ยกคน (อุ้ม) : อาโรเปสิ
ห้ามคน, ห้ามอันตราย : นิวาเรตฺวา
อยู่คนเดียวในโลกไม่ได้ : โลเก เอโก ภวิตุ น สกฺโกติ [ํ]