ภาติยะ : น. ลูกของพี่ชายน้องชาย, หลาน. (ป.; ส. ภาตฺรีย).
ภาพ, ภาพ : [พาบ, พาบพะ] น. ความ, ความมี, ความเป็น, มักใช้ประกอบเป็นส่วน ท้ายของคำสมาส เช่น มรณภาพ ว่า ความตาย; รูปที่ปรากฏเห็นหรือนึก เห็น เช่น ภาพทิวทัศน์ ภาพในฝัน, สิ่งที่วาดขึ้นเป็นรูปหรือสิ่งที่ถ่ายแบบ ไว้ เช่น ภาพสีน้ำมัน ภาพถ่าย. (ป., ส. ภาว).
ภาร, ภาร, ภาระ ๑ : [พาน, พาระ] น. ของหนัก, นํ้าหนัก; ธุระที่หนัก, การงานที่หนัก; หน้าที่ ที่ต้องรับผิดชอบ เช่น พ่อแม่มีภาระในการเลี้ยงดูลูก ครูมีภาระในการ อบรมสั่งสอนศิษย์, ความรับผิดชอบ เช่น พ่อแม่ตายหมด พี่ต้องรับภาระ ส่งเสียเลี้ยงดูน้อง. ว. หนัก. (ป.).
ภาวนา : [พาวะ] น. การทําให้มีขึ้นให้เป็นขึ้นทางจิตใจ. ก. สำรวมใจให้แน่วแน่ เป็นสมาธิ เช่น สวดมนต์ภาวนา, สำรวมใจตั้งความปรารถนา เช่น นั่ง ภาวนาขอให้พระช่วย. (ป.).
ภาวนามัย : ว. สําเร็จด้วยภาวนา. (ป.).
ภาว, ภาวะ : [พาวะ] น. ความมี, ความเป็น, ความปรากฏ, เช่น ภาวะน้ำท่วม ภาวะ เศรษฐกิจตกต่ำ. (ป., ส.).
ภาษ : [พาด] ก. พูด, กล่าว, บอก. (ส.; ป. ภาส).
ภาสน์ : น. การพูด. (ป.).
ภาส, ภาส : [พาด, พาดสะ, พาสะ] น. แสง, สว่าง, แจ้ง. (ป., ส.).
ภาสา : น. ภาษา. (ป.).
ภิกขา : น. การขออาหาร; อาหารที่ขอมา. (ป.; ส. ภิกฺษา).
ภิกขาจาร : น. การเที่ยวขอ, การเที่ยวขออาหาร. (ป.).
ภิกขาหาร : น. อาหารที่ได้มาด้วยการขอ. (ป.).
ภิกขุ : น. ภิกษุ. (ป.; ส. ภิกฺษุ).
ภิกขุนี : น. ภิกษุณี. (ป.; ส. ภิกฺษุณี).
ภิกษา : น. การขออาหาร; อาหารที่ขอมา. (ส.; ป. ภิกฺขา).
ภิกษาจาร : น. การเที่ยวขอ, การเที่ยวขออาหาร. (ส.; ป. ภิกฺขาจาร).
ภิกษาหาร : น. อาหารที่ได้มาด้วยการขอ. (ส.; ป. ภิกฺขาหาร).
ภิกษุ : น. ชายที่บวชเป็นพระในพระพุทธศาสนา. (ส.; ป. ภิกฺขุ).
ภิกษุณี : น. หญิงที่บวชเป็นพระในพระพุทธศาสนา. (ส.; ป. ภิกฺขุนี).
ภิงคาร : น. หม้อนํ้า, เต้านํ้า. (ป.; ส. ภฺฤงฺคาร).
ภิงสนะ : ว. น่ากลัว, น่าหวาดเสียว. (ป.; ส. ภีษฺณ).
ภิงสระ, ภิงสะ : น. เหง้า, เหง้าบัว. (ป. ภิส; ส. พิส).
ภิญโญ : ว. ยิ่ง, ยิ่งขึ้นไป. (ป. ภิยฺโย; ส. ภูย).
ภิตติ : น. ฝาเรือน, กําแพง. (ป., ส.).
ภิทะ, ภินท, ภินท์ : [พินทะ] ก. แตก, ทําลาย. (ป., ส.).
ภิน : [พินนะ] ว. แตกแล้ว, ทําลายแล้ว. (ป., ส. ภินฺน).
ภินชาติ : ว. ต่างชาติ, ต่างชาติชั้น. (ป., ส. ภินฺนชาติ).
ภินทน : [พินทะนะ] น. การแตก, การทําลาย. (ป.).
ภินทนาการ : น. อาการแตก. (ป.).
ภิยโย : ว. ภิญโญ, ยิ่ง, ยิ่งขึ้นไป. (ป.; ส. ภูย).
ภิสะ : น. เหง้า, เหง้าบัว. (ป.; ส. พิส).
ภิสัก : น. หมอ, แพทย์. (ป. ภิสกฺก; ส. ภิษชฺ).
ภีตะ : ก. กลัว. (ป., ส.).
ภีมะ : ว. น่ากลัว. (ป., ส.).
ภีรุกชาติ : [พีรุกะชาด] ว. ขี้ขลาด. (ป.).
ภีรุ, ภีรุก : [พีรุกะ] ว. กลัว, ขี้ขลาด. น. ผู้หญิง เช่น ภีรุอวตาร ว่า อวตารเป็นผู้หญิง. (แช่งนํ้า). (ป., ส.).
ภุกต, ภุกต์ : [พุกตะ] ว. ซึ่งกินแล้ว, ซึ่งครองแล้ว. (ส.; ป. ภุตฺต).
ภุกตเศษ : น. เดน. (ส.; ป. ภุตฺตเสส).
ภุกตาหาร : น. อาหารที่กินแล้ว; ผู้กินอาหารแล้ว. (ส.; ป. ภุตฺตาหาร).
ภุช ๑, ภุช : [พุด, พุชะ] น. แขน; งวงช้าง. (ป., ส.).
ภุช ๒, ภุชะ : [พุด, พุชะ] ก. กิน. (ป., ส.).
ภุชคะ, ภุชงค์, ภุชงคมะ : [พุชะคะ, พุชง, พุชงคะมะ] น. งู, นาค. (ป., ส.).
ภุชงคประยาต : [พุชงคะ] น. ชื่อฉันท์แบบหนึ่งมี ๑๒ คํา แบ่งเป็น ๒ วรรค มีลหุต้นวรรคและกลางวรรค. (ส.; ป. ภุชงฺคปฺปยาต).
ภุญชะ : ก. กิน, กินอาหาร. (ป.).
ภุต : [พุด] ว. ซึ่งกินแล้ว, ซึ่งครองแล้ว. (ป. ภุตฺต; ส. ภุกฺต).
ภุม ๒ : [พุมมะ] น. พื้นดิน, ภาคพื้น. (ป. ภุมฺม).
ภุม ๒, ภุม ๑ : [พุม, พุมมะ] น. ดาวอังคาร; วันอังคาร. (ป. ภุมฺม; ส. เภาม).
ภุมเทวดา : น. เทวดาพวกหนึ่งที่สิงสถิตอยู่บนพื้นดิน. (ป. ภุมฺม + เทวตา).
ภุมวาร, ภุมมวาร : [พุมมะวาน] น. วันอังคาร. (ป. ภุมฺมวาร).