มเหสิ, มเหสี ๑ : น. ผู้แสวงหาศีลาทิคุณอันยิ่งใหญ่, ฤษีใหญ่, พระพุทธเจ้า. (ป.; ส. มหรฺษิ).
มเหสี ๒ : น. ชายาพระเจ้าแผ่นดิน. (ป.; ส. มหิษี).
มเหาษธ ๒ : [มะเหาสด] น. ชื่อพรรณไม้ที่มีกลิ่นฉุน เช่น ขิง กระเทียม. (ส.; ป. มโหสธ).
มเหาฬาร : ว. มโหฬาร, ยิ่งใหญ่, กว้างใหญ่. (ป., ส. มหา + อุฬาร).
มโหฆะ : น. ห้วงนํ้าใหญ่, ทะเลใหญ่; นํ้ามาก, นํ้าท่วมมาก. (ส., ป. มหา + โอฆ).
มโหรสพ : [มะโหระสบ] น. มหรสพ. (ป. มหสฺสว; ส. มโหตฺสว).
มโหษธ : [มะโหสด] น. มเหาษธ. (ส. มเหาษธ; ป. มโหสธ).
มโหฬาร : [-ลาน] ว. ยิ่งใหญ่, กว้างใหญ่, เช่น ใหญ่โตมโหฬาร. (ป., ส.).
มักขะ : น. ความลบหลู่คุณท่าน (เป็นประการหนึ่งในอุปกิเลส ๑๖). (ป.).
มักขิกา, มักขิกาชาติ : น. แมลงวัน. (ป.).
มักฏกะ : [มักกะตะกะ] (แบบ) น. แมงมุม. (ป. มกฺกฏก; ส. มรฺกฏก).
มักฏะ : [มักกะตะ] (แบบ) น. ลิง. (ป. มกฺกฏ; ส. มรฺกฏ).
มัคคุเทศก์ : น. ผู้นําทาง, ผู้ชี้ทาง, ผู้บอกทาง; ผู้นําเที่ยว. (ป. มคฺค + อุทฺเทสก).
มัคนายก : น. ''ผู้นําทาง'' คือ ผู้จัดการทางกุศล หรือผู้ชี้แจงทางบุญ ทางกุศลและป่าวประกาศให้ประชาชนมาทำบุญทำกุศลในวัด. (ป. มคฺค + นายก).
มัค-, มัคคะ :
[มักคะ-] (แบบ) น. ทาง. (ดู มรรค). (ป. มคฺค, ส. มรฺค). มัคสิระ : [-คะสิระ] น. ชื่อเดือนที่ ๑ แห่งจันทรคติ, เดือนอ้ายตกราวเดือนธันวาคม. (ป. มคฺคสิร, มาคสิร; ส. มารฺคศิรสฺ).
มัฆวา, มัฆวาน : น. พระอินทร์. (ป. มฆวา, มฆวนฺตุ; ส. มฆวนฺ).
มังกุ ๒ : ว. เก้อ, กระดาก. (ป.).
มังคละ : (แบบ) น. มงคล. (ป., ส.).
มังส-, มังสะ, มางสะ : น. เนื้อของคนและสัตว์. (ป.).
มัจจะ : น. ผู้ที่ต้องตาย ได้แก่พวกมนุษย์ ดิรัจฉาน. (ป.).
มัจจุ : น. ความตาย. (ป.; ส. มฺฤตฺยุ).
มัจจุราช : น. ''เจ้าแห่งความตาย'' คือ พญายม. (ป.).
มัจฉระ : ว. ริษยา; ตระหนี่, เห็นแก่ตัว. (ป.; ส. มตฺสร).
มัจฉริยะ : น. ความตระหนี่. (ป.; ส. มาตฺสรฺย).
มัจฉรี : น. คนตระหนี่. (ป.; ส. มตฺสรินฺ).
มัจฉะ, มัจฉา : น. ปลา. (ป. มจฺฉ; ส. มตฺสฺย).
มัชชาระ : [มัดชาระ] น. แมว. (ป.; ส. มารฺชาร).
มัชฌ- : [มัดชะ-] น. ท่ามกลาง. (ป.; ส. มธฺย).
มัชฌันติก- : [มัดชันติกะ-] น. เวลาเที่ยงวัน, คู่กับ วิมัชฌันติก ว่า เวลาเที่ยงคืน. (ป.).
มัชฌันติกสมัย : น. เวลาเที่ยงวัน. (ป.).
มัชฌิม- : [มัดชิมะ-, มัดชิมมะ-, มัดชิม-] ว. ปานกลาง. (ป. มชฺฌิม).
มัชฌิมนิกาย : น. ชื่อคัมภีร์นิกายที่ ๒ แห่งพระสุตตันตปิฎก แปลว่า หมวดปานกลาง รวบรวมพระสูตรขนาดปานกลางไว้ในหมวดนี้. (ป.).
มัชฌิมภูมิ : [-พูม] น. ภูมิหรือชั้นของคนชั้นกลาง, ในคณะสงฆ์ หมายถึงภิกษุที่มีพรรษาตั้งแต่ ๕ ถึง ๙, ภิกษุจัดเป็น ๓ ชั้น ชั้นต้น คือ นวกภูมิ (ชั้นใหม่) มีพรรษาตํ่ากว่า ๕, ชั้นกลาง คือ มัชฌิมภูมิ, และชั้นสูง คือ เถรภูมิ (ชั้นพระเถระ) มีพรรษาตั้งแต่ ๑๐ ขึ้นไป. (ป.).
มัชฌิมยาม : [มัดชิมะ-, มัดชิมมะ-] น. ยามกลาง, ในบาลีแบ่งคืนเป็น ๓ ยาม กำหนดยามละ ๔ ชั่วโมง เรียกว่า ปฐมยาม มัชฌิมยาม ปัจฉิมยาม มัชฌิมยาม กำหนดเวลาตั้งแต่ ๔ ทุ่ม หรือ ๒๒ นาฬิกา ถึงตี ๒ หรือ ๒ นาฬิกา. (ป.).
มัชฌิมา : ว. ปานกลาง, ไม่ยิ่งไม่หย่อน, เช่น พอเป็นมัชฌิมา. (ราชา) น. นิ้วกลาง เรียกว่า พระมัชฌิมา. (ป.; ส. มธฺยมา).
มัชฌิมาปฏิปทา : น. ทางสายกลาง. (ป.).
มัช-, มัชชะ : [มัดชะ-] น. นํ้าเมา, ของเมา. (ป. มชฺช).
มัชวิรัติ : น. การงดเว้นของมึนเมา. (ป. มชฺชวิรติ).
มัญจกะ, มัญจา : [มันจะกะ, มันจา] น. เตียง, ที่นอน. (ป., ส. มญฺจ, มญฺจก).
มัญชิษฐะ, มัญชิษฐา : [มันชิดถะ, มันชิดถา] น. ฝาง. (ส.; ป. มญฺเชฏฺ?).
มัญชุ : ว. ไพเราะ. (ป., ส.).
มัญชุสา, มัญชูสา : น. ลุ้ง, หีบ. (ป.).
มัญเชฏฐะ ๑ : ว. สีฝาง, สีแสดแก่. (ป.; ส. มญฺชิษฺ?).
มัญเชฏฐะ ๒, มัญเชฏฐิกา : น. ฝาง. (ป., ส. มญฺชิษฺ?า).
มัญเชฏฐิกากร : น. ส่วยฝาง. (ป.).
มัฏฐะ : ว. เกลี้ยง. (ป. มฏฺ?; ส. มฺฤษฺฏ).
มัณฑ- : น. มณฑ์, ของที่เป็นมัน; นํ้าเมา, สุรา. (ป.; ส. มณฺฑา).
มัณฑน-, มัณฑนา : [มันทะนะ-] น. เครื่องประดับ; การแต่ง. (ป., ส.).
มัณฑุก- : [มันทุกะ-] น. กบ (สัตว์). (ป., ส. มณฺฑูก).