วฤษละ : [วฺรึสะละ] (แบบ) น. คนชั่ว. (ส. วฺฤษล; ป. วสล).
วลัช : (แบบ) น. ปลาชนิดหนึ่ง. (ป.).
วลัญช์ : [วะลัน] (แบบ) น. รอย, เครื่องหมาย; ทาง; การใช้สอย. (ป.).
วลัญชน์ : น. การใช้สอย. (ป.).
วลัย : [วะไล] น. กําไลมือ, ทองกร; ของที่เป็นวงกลม, วงกลม. (ป., ส.).
วลาหก : [วะลาหก] น. เมฆ. (ป.).
วลี : [วะลี] น. แถว, รอย, รอยย่น (ที่หน้า). (ป., ส.); (ไว) กลุ่มคําที่เรียง ติดต่อกันเป็นระเบียบและมีกระแสความเป็นที่หมายรู้กันได้ แต่ยัง ไม่เป็นประโยคสมบูรณ์เช่น หนูแหวนแขนอ่อน เวลาดึกดื่นเที่ยงคืน ทางเดินเข้าสวนมะพร้าว.
วศค : [วะสก] (แบบ) น. ผู้อยู่ในอํานาจ, ผู้อยู่ในบังคับ, ผู้เชื่อฟัง. (ส.; ป. วสค).
วศะ : น. อํานาจ, การบังคับบัญชา. (ส.; ป. วส).
วสนะ ๑ : [วะสะ] (แบบ) น. ที่อยู่, บ้าน; การอยู่. (ป.).
วสนะ ๒ : [วะสะ] (แบบ) น. เสื้อผ้า, เครื่องนุ่งห่ม. (ป., ส.).
วสภะ : [วะสะ] (แบบ) น. วัวตัวผู้. (ป.; ส. วฺฤษภ).
วสละ : [วะสะ] น. คนชั่ว, คนถ่อย, คนตํ่าช้า, คนชั้นตํ่า. (ป.; ส. วฺฤษล).
วสลี : [วะสะ] น. หญิงชั่ว, หญิงตํ่าช้า. (ป.; ส. วฺฤษลิ).
วสวัดดี, วสวัตตี : [วะสะ] น. ผู้ยังสัตว์ให้อยู่ในอํานาจ; ชื่อของเทวบุตรมาร. (ป.).
วสะ : น. อํานาจ, กําลัง; ความตั้งใจ, ความปรารถนา. (ป.; ส. วศ).
วสันตดิลก : [วะสันตะดิหฺลก] น. ชื่อฉันท์อย่างหนึ่ง บาทหนึ่งมี ๑๔ คํา เช่น ช่อฟ้าก็เฟื้อยกลจะฟัด ดลฟากทิฆัมพร บราลีพิไลพิศบวร นภศูลสล้างลอย. (อิลราช). (ป., ส. วสนฺตติลก).
วสันต, วสันต์ : [วะสันตะ, วะสัน] น. ฤดูใบไม้ผลิในคำว่า ฤดูวสันต์, วสันตฤดู ก็ว่า.(ป., ส.).
วสา : น. มันเหลว; ไข, นํ้ามัน. (ป., ส.).
วสุ : น. ทรัพย์, สมบัติ; ชื่อเทวดาหมู่หนึ่งมี ๘ องค์ด้วยกัน เป็นบริวาร ของพระอินทร์. (ป., ส.).
วสุธา : น. แผ่นดิน, พื้นดิน. (ป., ส.).
วสุนธรา : [สุนทะ] น. แผ่นดิน, พื้นดิน. (ป., ส.).
วสุมดี : [สุมะ] น. โลก, แผ่นดิน. (ป., ส. วสุมตี).
วหะ : ก. นําไป, พาไป. (ป., ส.).
วักกะ ๑ : น. ไต. (โบราณแปลว่า ม้าม). (ป.; ส. วฺฤกฺก).
วักกะ ๒ : ว. คด, ไม่ตรง, โกง, งอ. (ป.; ส. วกฺร).
วัค : น. วรรค. (ป. วคฺค; ส. วรฺค).
วัคคิยะ, วัคคีย์ : [วักคิยะ] ว. อยู่ในพวก, อยู่ในหมู่, เช่น เบญจวัคคีย์ ว่า อยู่ในพวก ๕. (ป.).
วัคคุ : ว. ไพเราะ, เสนาะ; งาม. (ป.; ส. วลฺคุ).
วัคคุวัท : ว. ผู้กล่าวไพเราะ. (ป. วคฺคุ + วท ว่า ผู้กล่าว).
วังก์ : น. วงก์. (ป.).
วังศะ, วังสะ : น. วงศ์. (ส. วํศ; ป. วํส).
วัจกุฎี : น. ที่ถ่ายอุจจาระ, ส้วม, (ใช้แก่บรรพชิต), เวจกุฎี ก็เรียก. (ป. วจฺจกุฏิ).
วัจฉละ : [วัดฉะละ] (แบบ) ว. มีใจกรุณา, เอ็นดู, อ่อนโยน, มีความรักใคร่. (ป.; ส. วตฺสล).
วัจฉ์, วัจฉก : [วัด, ฉก] (แบบ) น. ลูกวัว. (ป.; ส. วตฺส, วตฺสก).
วัจน์ : (แบบ) น. วจนะ, ถ้อยคํา. (ป., ส.).
วัจมรรค : น. ทวารหนัก, เวจมรรค ก็เรียก. (ป. วจฺจมคฺค).
วัจ, วัจจะ : [วัดจะ] น. อุจจาระ. (ป.; ส. วรฺจสฺ).
วัช ๑ : (แบบ) น. วชะ, คอกสัตว์. (ป. วช).
วัช ๒, วัช, วัชชะ ๑ : [วัดชะ] น. สิ่งที่ควรละทิ้ง; โทษ, ความผิด. (ป. วชฺช; ส. วรฺชฺย, วรฺชฺช).
วัช ๓, วัชชะ ๒ : น. การพูด, ถ้อยคํา. ว. ควรพูดติ, ควรกล่าวติ. (ป. วชฺช; ส. วทฺย).
วัชฌ์ : ก. ฆ่า, ทําให้ตาย. (ป.).
วัชพืช : [วัดชะพืด] น. พืชที่ไม่ต้องการ เช่นหญ้าคาในแปลงข้าว. (ป. วชฺช + พีช).
วัชร, วัชระ : [วัดชะระ] น. วชิระ. (ส. วชฺร; ป. วชิร).
วัญจก : [วันจก] (แบบ) น. ผู้ลวง, คนคดโกง. (ป., ส.).
วัญจนะ : เครื่องลวง, เครื่องหลอก, ของไม่จริง. (ป., ส.).
วัญฌ์ : (แบบ) ว. หมัน (ใช้แก่คนหรือสัตว์), ไม่มีลูก (ใช้แก่ต้นไม้), ไม่มีผล (ใช้แก่การงานทั่วไป). (ป.; ส.วนฺธฺย).
วัฏกะ : [วัดตะกะ] น. นกกระจาบ. (ป. วฏฺฏก; ส. วรฺตก).
วัฏฏิ : น. ของกลมยาว, ไส้เทียน, เส้น, สาย. (ป.; ส. วรฺติ).
วัฏทุกข์ : น. ทุกข์คือการเวียนเกิดเวียนตาย. (ป.).