อักเษาหิณี : น. จํานวนนับอย่างสูง คือ ๑ มีศูนย์ตาม ๔๒ ตัว; กองทัพอินเดีย โบราณที่มีกระบวนรบพร้อมมูลตามกําหนด; อักโขภิณี หรือ อักโขเภณี ก็ว่า. (ส.; ป. อกฺโขภิณี).
อัคคะ : [อักคะ] ว. เลิศ, ยอด. (ป.; ส. อคฺร).
อัคคิ, อัคคี : [อักคิ, อักคี] น. ไฟ. (ป. อคฺคิ; ส. อคฺนิ).
อัคนิ, อัคนี : [อักนิ, อักคะนิ, อักนี, อักคะนี] น. ไฟ; ชื่อเทพแห่งไฟ. (ส. อคฺนิ; ป. อคฺคิ).
อัคร : [อักคฺระ] ว. เลิศ, ยอด, มักใช้เป็นส่วนหน้าสมาส, เช่น อัครมเหสี อัครมหาเสนาบดี. (ส.; ป. อคฺค).
อังก์ : น. องก์, ตอนหนึ่งของเรื่องละคร. (ป.).
อังกุระ, อังกูร : [กูน] น. หน่อ, หน่อเนื้อเชื้อไข, เชื้อสาย; มักใช้ อังกูร เป็นส่วน ท้ายของสมาส เป็น อางกูร เช่น พุทธางกูร นรางกูร. (ป., ส.).
อังกุศ : [กุด] น. ขอเหล็กอย่างขอสับช้าง. (ส.; ป. องฺกุส).
อังคณะ : น. ลาน, ที่ว่าง, สนาม. (ป., ส.).
อังคณา : น. นาง, ผู้หญิง. (ป. องฺคนา; ส. องฺคน, องฺคนา).
อังคาร : [คาน] น. ชื่อวันที่ ๓ ของสัปดาห์; ชื่อดาวเคราะห์ดวงที่ ๔ ใน ระบบสุริยะ มองเห็นด้วยตาเปล่า อยู่ห่างจากดวงอาทิตย์ประมาณ ๒๒๘ ล้านกิโลเมตร มีเส้นผ่าศูนย์กลาง ๖,๗๘๗ กิโลเมตร มีพื้น ผิวขรุขระ และมีบรรยากาศเบาบาง ส่วนใหญ่เป็นแก๊สคาร์บอน ไดออกไซด์ มีบริวาร ๒ ดวง; เถ้าถ่านของศพที่เผาแล้ว. (ป., ส.)
อังคีรส : [คีรด] ว. มีรัศมีซ่านออกจากพระกาย, เป็นพระนามของพระพุทธเจ้า พระองค์หนึ่ง. (ป., ส.).
อังคุฐ : [คุด] น. นิ้วหัวแม่มือ. (ป. องฺคุฎฺ?; ส. องฺคุษฺ?.).
อังศุ : น. สาย, ทาง, เส้น, แถว; แสง, รัศมี. (ส. อํศุ; ป. อํสุ).
อังส, อังสะ : [อังสะ] น. เรียกผ้าที่พระภิกษุสามเณรใช้ห้อยเฉวียงบ่าว่า ผ้าอังสะ; ส่วน, ภาค; ส่วนของมุม. (ป. อํส).
อังสา : น. บ่า, ไหล่. (ป., ส. อํส).
อัจจันต์ : ว. ยิ่ง, ยิ่งนัก. (ป. อฺจจนฺต; ส. อตฺยนฺต).
อัจจัย : น. การล่วงไป; การล่วงเกิน, การดูหมิ่น. (ป. อจฺจย; ส. อตฺยย).
อัจจิ : น. เปลวไฟ, แสงไฟ. (ป.).
อัจจิมา : น. ไฟ. ว. มีแสง, สว่าง, รุ่งเรือง. (ป.).
อัจจุตะ : [อัดจุตะ] ว. ไม่เคลื่อนที่, มั่นคง, แน่นอน, เสมอไป. (ป.).
อัจเจกะ : ว. ผิดปรกติ, บังเอิญเป็น; รีบร้อน; จำเป็น. (ป.).
อัจฉรา ๑ : [อัดฉะรา] น. นางฟ้า. (ป.; ส. อปฺสรสฺ).
อัจฉรา ๒ : [อัดฉะรา] น. นิ้วมือ; ลัดนิ้วมือหนึ่ง, เวลาประเดี๋ยวเดียว, ชั่วพริบตา. (ป.).
อัจฉริย, อัจฉริยะ : [อัดฉะริยะ] ว. วิเศษน่าอัศจรรย์, มีความรู้ความสามารถเกินกว่า ระดับปรกติมาก. (ป.; ส. อาศฺจรฺย).
อัจนา : [อัดจะ] น. การเซ่นสรวง, การถวาย, การบูชานับถือ. (ป. อจฺจนา).
อัชฌัตติก : [อัดชัดติกะ] ว. ภายใน, เฉพาะตัว, ส่วนตัว, เช่น อัชฌัตติกปัญญา. (ป.).
อัชฌาจาร : [จาน] น. ความประพฤติชั่ว, การล่วงมรรยาท, การละเมิดประเพณี. (ป.).
อัชฌาสัย : [ไส] น. กิริยาดี; นิสัยใจคอ, ความรู้จักผ่อนปรน; ใช้ว่า อัชฌา ก็มี, (โบ) อัชฌาศัย. (ป.; ส. อธฺยาศย).
อัญชนะ : น. ยาตา, ยาหยอดตา. (ป.).
อัญชลี : น. การประนมมือ, การไหว้, บางทีใช้เป็น อัญชุลี หรือ ใช้ละว่า ชุลี ก็มี. (ป., ส. อญฺชลิ).
อัญดิตถีย์, อัญเดียรถีย์ : [ดิดถี, เดียระถี] น. พวกที่มีความเชื่อถือ อย่างอื่น, พวกนอกพระพุทธศาสนา. (ป. อญฺ?ติตฺถิย; ส. อนฺย + ตีรฺถฺย).
อัญมัญ : [อันยะมันยะ] ว. ซึ่งกันและกัน, แก่กันและกัน, ของกันและกัน, เช่น เป็นอัญมัญปัจจัย คือ เป็นปัจจัยของกันและกัน. (ป. อ?ฺ?มญฺ?).
อัญ, อัญญะ : [อันยะ] ว. อื่น, ต่างไป, แปลกไป. (ป. อญฺ?; ส. อนฺย).
อัฏ : [อัดตะ] (แบบ) น. คดีความ. (ป. อฏฺฏ).
อัฏฐ, อัฏฐะ : [อัดถะ] (แบบ) ว. แปด. (ป.).
อัฏฐังค์ : น. องค์ ๘, ๘ ส่วน, ๘ ชั้น. (ป.).
อัฏฐังคิกมรรค : [อัดถังคิกะมัก] น. มรรคประกอบด้วยองค์ ๘. (ป. อฏฺ?งฺคิกมคฺค).
อัฏฐังสะ : ว. มี ๘ เหลี่ยม. (ป.).
อัฐ ๒ : [อัดถะ] ว. แปด. (ป. อฏฺ?).
อัฐบริขาร : น. เครื่องใช้สอยของพระภิกษุในพระพุทธศาสนา มี ๘ อย่าง คือ สบง จีวร สังฆาฏิ บาตร มีดโกนหรือมีดตัดเล็บ เข็ม ประคดเอว กระบอกกรองนํ้า (ธมกรก), สมณบริขาร ก็เรียก. (ป. อฏฺ?ปริขาร).
อัฐม, อัฐมะ : [อัดถะมะ] (แบบ) ว. ที่ ๘ เช่น อัฐมภาค อัฐมราชา. (ป. อฏฺ?ม).
อัฐิ : [อัดถิ] น. กระดูกคนที่เผาแล้ว. (ป. อฏฺ??; ส. อสฺถิ).
อัฐิมิญชะ : น. เยื่อในกระดูก. (ป. อฏฺ??ม?ฺช).
อัฒ : [อัดทะ] ว. กึ่ง, ครึ่ง, ซีก. (ป. อฑฺฒ; ส. อรฺธ).
อัฒภาค : น. เครื่องหมายวรรคตอนรูปดังนี้ ; สําหรับคั่นคําหรือ ประโยค. (ป. อฑฺฒภาค).
อัฒมณฑล : น. กึ่งวงกลม. (ป. อฑฺฒมณฺฑล).
อัฒมาส : น. ครึ่งเดือน. (ป. อฑฺฒมาส).
อัฒรัตติ : น. เที่ยงคืน. (ป. อฑฺฒรตฺติ).
อัณฑโกส : น. เปลือกไข่. (ป.; ส. อณฺฑโกศ).