ปริต, ปริต-, ปริตตะ : [ปะริด, ปะริดตะ-] ว. น้อย. (ป. ปริตฺต; ส. ปรีตฺต).
ปริตยาค : [ปะริดตะยาก] (แบบ) ก. บริจาค. (ส. ปริตฺยาค; ป. ปริจฺจาค).
ปริทัยหัคคี : [ปะริไทหักคี] น. ไฟธาตุที่ทํากายให้กระสับกระส่าย. (ป. ปริฑยฺหคฺคิ).
ปริเทวนะ, ปริเทวะ : [ปะริเทวะ-] น. ความครํ่าครวญ, ความรําพันด้วยเสียใจ, ความบ่นเพ้อ. (ป.).
ปรินิพพาน : [ปะรินิบพาน] น. การดับรอบ, การดับสนิท, การดับโดยไม่เหลือ; เรียกอาการตายของพระพุทธเจ้าและพระอรหันต์. (ป.; ส. ปรินิรฺวาณ).
ปริปันถ์ : [ปะริ-] น. อันตราย, อันตรายในทางเปลี่ยว. (ป., ส.).
ปริพนธ์ : [ปะริ-] ก. ผูก, แต่ง, ร้อยกรอง. (ป. ปริพนฺธ).
ปริพัตร : [ปะริพัด] ก. บริพัตร. (ป. ปริวตฺต; ส. ปริวรฺต).
ปริพันธ์ : [ปะริ-] ก. บริพันธ์. (ป.).
ปริพาชก : [ปะริ-] น. นักบวชผู้ชายในอินเดีย นอกพระพุทธศาสนา, เพศหญิง ใช้ว่า ปริพาชิกา หรือ ปริพาชี. (ป. ปริพฺพาชก).
ปริภาษ, ปริภาษณ์ : [ปะริพาด] ก. บริภาษ. (ส.; ป. ปริภาส).
ปริภุญช์ : [ปะริพุน] ก. กิน. (ป., ส.).
ปริโภค : [ปะริโพก] ก. บริโภค. (ป.).
ปริมณฑล : [ปะริมนทน] น. วงรอบ; ความเรียบร้อย เช่น นุ่งห่มให้เป็นปริมณฑล. (ป.).
ปริมัท : [ปะริมัด] ก. นวด, บีบ, ขยํา. (ป.; ส. ปริมรฺทน, ปริมรฺท).
ปริยัติ : [ปะริยัด] น. การเล่าเรียนพระไตรปิฎก. (ป. ปริยตฺติ).
ปริยาย : [ปะริ-] น. อย่าง, ทาง, หนทาง; การกล่าวอ้อมค้อม, นัยทางอ้อม, ตรงข้ามกับ นิปริยาย คือ อย่างตรง; การสอน, การเล่าเรื่อง. ว. อ้อม; (กฎ) หมายความถึงกรณีที่เจตนาในการกระทำมิได้แสดงออก อย่างชัดแจ้ง เป็นคำที่มีความหมายตรงกันข้ามกับคำว่าชัดแจ้ง. (ป.).
ปริโยสาน : [ปะริ-] น. ที่สุดลงโดยรอบ (หมายความว่า ที่สุดหรือจบลงอย่าง บริบูรณ์แล้ว), จบ. (ป.).
ปริวรรต, ปริวรรต- : [ปะริวัด, ปะริวัดตะ-] ก. หมุนเวียน เช่น ปริวรรตเงินตรา; เปลี่ยนแปลง, เปลี่ยนไป, แปรไป. (ส. ปริวรฺต; ป. ปริวตฺต).
ปริวาร : [ปะริวาน] น. บริวาร. (ป.).
ปริวาส : [ปะริวาด] น. การอยู่ค้างคืน, การอยู่แรมคืน; ชื่อกรรมที่ภิกษุต้อง อาบัติสังฆาทิเสสต้องประพฤติ. (ป.).
ปริวิตก : [ปะริ-] ก. นึกเป็นทุกข์หนักใจ. (ป. ปริวิตกฺก ว่า การตรึกตรอง).
ปริเวณ : [ปะริ-] น. บริเวณ. (ป.).
ปริษการ : [ปะริดสะกาน] น. บริขาร. (ส. ปริษฺการ; ป. ปริกฺขาร).
ปริษัท : [ปะริสัด] น. บริษัท. (ส. ปริษทฺ; ป. ปริส).
ปริสัญญู : [ปะริสันยู] น. ผู้รู้จักประชุมชนและกิริยาที่จะต้องประพฤติต่อประชุมชน นั้น ๆ ว่า หมู่นี้เมื่อเข้าไปหาจะต้องทํากิริยาอย่างนี้ จะต้องพูดอย่างนี้ เป็นต้น. (ป.).
ปริสุทธิ : [ปะริสุดทิ] ก. บริสุทธิ์. (ป.).
ปริหาน : [ปะริ-] น. ความเสื่อมรอบ, ความเสื่อมทั่วไป. (ป.).
ปริหาร : [ปะริหาน] น. บริหาร. (ป.).
ปริหาส : [ปะริหาด] ก. บริหาส. (ป.).
ปละ ๑ : [ปะละ] น. ชื่อมาตรานํ้าหนักมคธ ๑๐๐ ปละ เป็น ๑ ตุลา, ๒๐ ตุลา เป็น ๑ ภาระ. (ป., ส.).
ปลาต : [ปะลาด] ก. หนีไป. (ป.).
ปลายนาการ : [ปะลายะนากาน] ก. หนีไป. (ป.).
ปลาสนาการ : [ปะลาดสะนากาน] ก. หนีไป. (ป.).
ปลิโพธ : [ปะลิโพด] น. ความกังวล, ความห่วงใย. (ป.).
ปวัตน-, ปวัตน์ : [ปะวัดตะนะ-, ปะวัด] น. ความเป็นไป. (ป.).
ปวารณา : [ปะวาระนา] ก. ยอมให้ภิกษุสามเณรขอหรือเรียกร้องเอาได้ เช่น ขอของจากผู้ปวารณา ใบปวารณา; บอกยอมให้ใช้ได้ด้วยความ เต็มใจ เช่น ขอปวารณาจะใช้อะไรก็บอก; พิธีกรรมทางศาสนา ยอมให้สงฆ์ว่ากล่าวตักเตือนได้ ทําในวันขึ้น ๑๕ คํ่า เดือน ๑๑ ซึ่งเป็นวันออกพรรษา, เรียกวันออกพรรษาว่า วันปวารณา หรือ วันมหาปวารณา. (ป.).
ปวาล : [ปะวาน] น. ประวาล. (ป.; ส. ปฺรวาล).
ปวาส : [ปะวาด] ก. ประพาส. (ป.; ส. ปฺรวาส).
ปวาฬ : [ปะวาน] น. ประพาฬ. (ป.; ส. ปฺรวาฑ).
ปวิธ : [ปะวิด] ก. บพิธ. (ป. ป + วิ + ธา).
ปวิเวก : [ปะวิเวก] น. ที่สงัดเงียบ. (ป.).
ปวีณ : [ปะวีน] ว. ฉลาด, มีฝีมือดี. (ป.).
ปวุติ : [ปะวุดติ] น. ความเป็นไป, เรื่องราว. (ป. ปวุตฺติ).
ปศุ : [ปะสุ] น. สัตว์เลี้ยงสําหรับใช้แรงงาน เช่น ช้าง ม้า วัว ควาย บางทีก็รวมถึงสัตว์เลี้ยงที่ใช้เป็นอาหารด้วย เช่น แพะ แกะ หมู, มักใช้ประกอบคํา สัตว์ เป็น ปศุสัตว์. (ส.; ป. ปสุ).
ปสพ : [ปะสบ] (แบบ) น. สัตว์เลี้ยง; ของที่เกิดขึ้น, ของที่มีขึ้น; ดอกไม้, ลูกไม้. (ป. ปสุ, ปสว).
ปสันน-, ปสันนะ : [ปะสันนะ] (แบบ) ก. เลื่อมใส. (ป.).
ปสัยห-, ปสัยหะ : [ปะไสหะ] (แบบ) ก. ข่มขี่, ข่มเหง. (ป.).
ปสุ : [ปะสุ] น. ปศุ. (ป.; ส. ปศุ).
ปสูติ : [ปะสูด] น. ประสูติ. (ป.; ส. ปฺรสูติ).