เวมะ : น. เครื่องทอผ้า. (ป.).
เวมัต : น. ความต่าง, ความแปลกไป. (ป. เวมตฺต).
เวมัติก : [มัดติกะ] ว. สงสัย, ไม่แน่ใจ, ลังเล. (ป.).
เวมาติก : น. ผู้ต่างมารดา. (ป.).
เวยยากรณะ : น. ชื่อคัมภีร์ในพระพุทธศาสนาส่วน ๑ ใน ๙ ส่วนที่เรียกว่า นวังคสัตถุศาสน์. (ป.).
เวร ๑ : น. ความพยาบาท, ความปองร้าย, บาป, เช่น เวรย่อมระงับด้วยการ ไม่จองเวรคําแสดงความรู้สึกเดือดร้อนเพราะกรรมหรือชะตากรรม ของตนในอดีต เช่นเวรของฉันแท้ ๆ ทำเงินเดือนหายไปทั้งเดือน, กรรมเวร หรือ เวรกรรม ก็ว่า. (ป.; ส. ไวร).
เวรมณี : [ระมะนี] น. การงดเว้น, การละเว้น. (ป.).
เวรี : น. คนจองเวรกัน, ศัตรู. (ป.; ส. ไวรี).
เวโรจน์ : น. ความรุ่งเรือง, ความสุกใส. (ป.; ส. ไวโรจน).
เวลา : สักครู่. (ป., ส.).
เววัณ : ว. ต่างวรรณะกัน. (ป. วิวณฺณ, เววณฺณ; ส. วิวรฺณ).
เววัณณิยะ : ต่างกับเพศคฤหัสถ์. (ป.).
เวศย์ : (ส. ไวศฺย; ป. เวสฺส).
เวสน์, เวสม์ : น. เรือน, ที่อยู่. (ป.; ส. เวศม).
เวสภู : [เวดสะ] น. พระนามของพระพุทธเจ้าองค์หนึ่ง. (ป. เวสฺสภู).
เวสมะ : [เวสะ] น. ความไม่เสมอกัน. (ป. วิสม).
เวสวัณ : ท้าวเวสสุวัณหรือ ท้าวกุเวร ก็เรียก. (ป. เวสฺสวณ; ส. ไวศฺรวณ).
เวสสะ : น. พ่อค้า. (ป. เวสฺส; ส. ไวศฺย).
เวสสันดร : เช่น ใจกว้างเหมือนพระเวสสันดร มีอะไรให้เขาหมด. (ป.).
เวสารัช : น. ความเป็นผู้แกล้วกล้า. (ป. เวสารชฺช).
เวสิ, เวสิยา : น. หญิงงามเมือง. (ป.).
เวหังค์ : น. วิหงค์, นก. (ป. วิหงฺค; ส. วิหํค).
เวหายส : [หายด] น. อากาศ, ฟ้า. (ป., ส. วิหายส).
เวหาส : [หาด] น. ฟ้า, อากาศ. (ป.; ส. วิหายส).
เวฬุริยะ : น. แก้วไพฑูรย์. (ป.; ส. ไวฑูรฺย).
แวตร : [แวด] น. ไม้ถือที่ทําด้วยหวาย. (ส. เวตฺร; ป. เวตฺต).
โวการ : น. ขันธ์ เช่น เบญจโวการ ว่า ขันธ์ ๕. (ป.).
โวทาน : น. การทําให้สะอาด; ความบริสุทธิ์. (ป.).
โวสาน : น. อวสาน, ที่สุด, จบ. (ป.).
โวหาร : น. ชั้นเชิงหรือสํานวนแต่งหนังสือหรือพูด เช่น มีโวหารดี, ถ้อยคําที่ เล่นเป็นสําบัดสํานวน เช่น อย่ามาตีโวหาร เขาชอบเล่นโวหาร. (ป.).
ไวพจน์ : น. คําที่เขียนต่างกันแต่มีความหมายเหมือนกันหรือใกล้เคียงกันมาก เช่น มนุษย์กับคน บ้านกับเรือน รอกับคอย ป่ากับดง, คําพ้องความ ก็ว่า, (ป. เววจน); (โบ) ในหนังสือแบบเรียนภาษาไทย ของพระยา ศรีสุนทรโวหาร (น้อย อาจารยางกูร) หมายถึง คําที่ออกเสียง เหมือนกันแต่เขียนต่างกันและมีความหมายต่างกัน เช่น ใสกับไส โจทก์กับโจทย์ พานกับพาล, ปัจจุบันเรียกว่า คําพ้องเสียง.
ไวยากรณ์ : น. วิชาภาษาว่าด้วยรูปคําและระเบียบในการประกอบรูปคําให้เป็น ประโยค. (ป. เวยฺยากรณ; ส. ไวยากรณ ว่า นักศึกษาไวยากรณ์, วฺยากรณ ว่า ตําราไวยากรณ์).
ไวยาวัจกร : [วัดจะกอน] น. คฤหัสถ์ผู้ได้รับแต่งตั้งให้มีหน้าที่เบิกจ่ายนิตยภัต และมีอํานาจหน้าที่ดูแลรักษาจัดการทรัพย์สินของวัดตามที่เจ้า อาวาสมอบหมายเป็นหนังสือ. (ป. เวยฺยาวจฺจกร).
ไวยาวัจมัย : [วัดจะไม] ว. ที่สําเร็จด้วยการขวนขวายช่วยเหลือ (ใช้แก่บุญ). (ป. เวยฺยาวจฺจมย).
ศกฏะ : [สะกะตะ] น. เกวียน. (ส.; ป. สกฏ).
ศกละ : [สะกะละ] น. ส่วน, ซีก. (ส.; ป. สกล).
ศกุน : น. นก. (ส.; ป. สกุณ). น. นก. (ส.; ป. สกุนฺต).
ศกุนิ : น. นก. (ส.; ป. สกุณิ).
ศกุนี : น. นกตัวเมีย. (ส.; ป. สกุณี).
ศงกา : น. ความสงสัย. (ส. ศงฺกา; ป. สงฺกา).
ศฐะ : [สะ-] น. คนโกง, คนล่อลวง; คนโอ้อวด. (ส.; ป. ส?).
ศดก : [สะดก] น. หมวด ๑๐๐. (ส. ศตก; ป. สตก).
ศตกะ : [สะตะกะ] น. หมวด ๑๐๐, มีจํานวน ๑๐๐, ใช้ ศดก ก็มี. (ส.; ป. สตก).
ศต, ศตะ : [สะตะ] น. ร้อย (๑๐๐). (ส.; ป. สต).
ศพ : น. ซากผี, ร่างคนที่ตายแล้ว. (ส. ศว; ป. ฉว).
ศพละ : [สะพะละ] ว. หลายสี, ด่าง, ลาย, พร้อย, กระ; วุ่น, รําคาญ. (ส.; ป. สพล).
ศมนะ : [สะมะนะ] น. การทําให้สงบ. (ส.; ป. สมน).
ศมะ : [สะ-] น. ความสงบ, ความนิ่ง. (ส.; ป. สม).
ศยนะ : [สะยะ] น. การนอน, การหลับ; ที่นอน, ฟูก, เบาะ. (ส.; ป. สยน).
ศรมณะ : [สะระมะ] น. ผู้ปฏิบัติบําเพ็ญพรต, พระสงฆ์. (ส.; ป. สมณ).