ท่วยโถง : (กลอน) ก. จัดกระบวนกลางแปลง, ถ้วยโถง หรือ ทวยโถง ก็ใช้.
ท้อ ๓ : (กลอน) ก. กล่าว, โต้, เถียง.
ทะ ๒ : (กลอน) ก. ปะทะ เช่น ของ้าวทบทะกัน. (ตะเลงพ่าย).
ทะงัน : (กลอน) ว. ตระหง่าน, กว้างใหญ่, สูงใหญ่.
ทะบู : (กลอน) น. ป้อม, หอรบ.
ทะลิ่น : (กลอน) ก. ทะเล้น, หน้าเป็น.
ทังวล, ทังวี้ทังวล : (กลอน) ก. กังวล, ห่วงใย, เช่น เป็นทังวี้ทังวลวุ่นวาย. (คาวี).
ทัด ๔ : (กลอน) ก. ต้านไว้, ทานไว้.
ท้าง : (กลอน) ว. ทั่ว, ตลอด, โบราณใช้อย่างเดียวกับ ทั้ง.
ทาย ๒ : (กลอน) ก. ยก; ถือ เช่น ทายธนู ว่า ถือธนู.
ท้าว ๒ : (กลอน) ว. อาการสั่นรัว ๆ เช่น ความกลัวตัวสั่นอยู่ท้าวท้าว. (สังข์ทอง).
ท่าวกำลัง : (กลอน) ก. เดินพล.
ท่าวทบระนับ : (กลอน) ก. ล้มหกคะเมนทับกัน.
ท่าว, ทะท่าว : (กลอน) ก. ล้ม, ทบ, ซํ้า, ยอบลง; เดิน; ทอดทิ้ง เช่น ท่าวจักทอดธุระ กะว่าฝันเป็นแน่. (นิทราชาคริต).
ท้าวพญา, ท้าวพระยา : (กลอน) น. กษัตริย์.
ทิศาดร : (กลอน) น. ทิศ.
ทุรน : (กลอน) ก. เดือดร้อน, ดิ้นรน, เช่น จะทุรนเดือดแด. (นิทราชาคริต).
ทุรัศ : (กลอน) ว. ไกล เช่น ทุรัศกันดาร. (ส.; ป. ทูร).
ทู ๑ : (กลอน) ว. สอง เช่น ลูกเสือสนองคําโคทู. (เสือโค).
เท้ง ๒ : (กลอน) ก. ทิ้ง เช่น ผีจักเท้งที่โพล้ ที่เพล้ใครเผา. (ตะเลงพ่าย).
เท้งทูด : (กลอน) น. นกทิ้งทูด.
เทพิน : (กลอน) น. นางกษัตริย์. (ส.).
โทษา ๑ : (กลอน) น. โทษ.
ไท้ : (กลอน) น. ผู้เป็นใหญ่.
ธานิน : (กลอน) น. เมือง. ธานินทร์ (กลอน) น. เมือง, เมืองใหญ่.
ธุมา : (กลอน) น. ควัน.
นคินทร, นคินทร์ : (กลอน) น. เขาใหญ่ เช่น นคินทรราชวงกต. (ม. ร่ายยาว ชูชก).
นบ : (กลอน) ก. ไหว้, นอบน้อม.
นภา : [ (กลอน) น. ฟ้า.
นรา : (กลอน) น. คน.
นะแน่ง : (กลอน) ว. แน่งน้อย, ร่างน้อยงามกะทัดรัด.
นัข : (กลอน) น. เล็บ, นิ้วมือ เช่น ทศนัข. (ป., ส. นข).
นาคา ๒ : (กลอน) น. งู.
นาคี ๑ : (กลอน) น. งู เช่น นาคีมีพิษเพี้ยง สุริโย. (โลกนิติ).
นาคี ๒ : (กลอน) น. ช้าง เช่น ขี่ยาตรานาคี. (ตะเลงพ่าย).
นารีสูร : (กลอน) น. นางพญา.
นาเรศ : (กลอน) น. นาง, ผู้หญิง.
นาเวศ : (กลอน) น. เรือ.
นิคาลัย : (กลอน) ก. ตาย เช่น ทราบว่าพี่กับบิดานิคาลัย. (อภัย).
นิรา : (กลอน) ก. ไปจาก. ว. ไม่มี. (ส. นิรฺ).
นีรนาท : (กลอน) ก. กึกก้อง เช่น ปฐพีนีรนาทหวาดไหว. (คําพากย์), เนียรนาท ก็ใช้.
นุ ๑ : (กลอน) ตัดมาจากอุปสรรค อนุ เช่น ทราบนุสนธิ์ทุกแห่ง. (ตะเลงพ่าย); อเนกนุประการ. (พงศ. เลขา); โดยนุกรม. (ม. คําหลวง วนปเวสน์).
เนอ : (กลอน) ว. นะ, แฮะ.
แน่นนันต์ : (กลอน) ว. มากมาย, อัดแอ, คับคั่ง, ยัดเยียด, เช่น กรุงกษัตริย์ มาพร้อมประชุมกัน แน่นนันต์ในพระลานชัยศรี. (รามเกียรติ์ ร. ๑).
บง ๒ : (กลอน) ก. มองดู, แลดู, เช่น พลางพระบงจัตุบาท. (ตะเลงพ่าย).
บมิ : (กลอน) ว. ไม่.
บางสุ : (กลอน) น. บงสุ์, ฝุ่น, ละออง, ธุลี, (โบ) ใช้ว่า บางษุ ก็มี เช่น มหาบางษุกุลพัษตรจีวรา. (นันโท), เมื่อน้นนนางก็ลูบบท บางษุบาท. (ม. คําหลวง วนปเวสน์). (ป. ปํสุ; ส. ปําสุ).
บิตุรงค์ : (กลอน) น. พ่อ. (ป. ปิตุ + องฺค).
บิตุเรศ : (กลอน) น. พ่อ.
บีเยศ : (กลอน) ว. ที่รัก เช่น แถลงปางนฤนารถไท้สวรรคต ยงงมิ่งเมือง บนบี เยศเย้า. (ยวนพ่าย).