ยอง ๒ : (กลอน) น. สัตว์ในจําพวกอีเก้ง.
ยะยอบ : (กลอน) ก. ยอบ, นอบ.
ยะยัน : (กลอน) ว. แวววาว.
ยะยับ : (กลอน) ว. ระยับ, ยิบ ๆ, วาบวับ.
ยะยาน : (กลอน) ว. ไหว ๆ.
ยะย้าย : (กลอน) ก. ยักย้าย, ย้ายไปมา.
ยะย้าว : (กลอน) ก. ร่าเริง, ยินดี.
ยะแย้ง : (กลอน) ก. ยื้อแย่ง.
ยักษา : (กลอน) น. ยักษ์. (ส.).
ยักษี : (กลอน) น. ยักษ์. (ส.).
ยังแล้ว : (กลอน) ว. อยู่แล้ว, ให้เสร็จไป.
ยุทธนา : (กลอน) น. สงคราม, การรบพุ่ง.
ยุพเรศ : (กลอน) น. นางกษัตริย์, หญิงสาวสวย.
ยุพา, ยุพาน, ยุพาพาล, ยุพาพิน : (กลอน) น. หญิงสาวสวย.
เยียวยง : (กลอน) ว. งามยิ่ง.
โยคิน : (กลอน) น. โยคี. (ส. โยคินฺ; ป. โยคี).
ร่อ : (กลอน) ก. จ่อ, จด. ว. ใกล้.
ระนาบ : (กลอน) ว. ราบ; ที่แบนเรียบ (ใช้แก่ผิว). น. พื้นที่ที่แบนเรียบ; (คณิต) เซตของบรรดาจุดที่เรียงต่อเนื่องกันเป็นพื้นราบสมํ่าเสมอ. (อ. plane).
ระแบบ : (กลอน) น. แบบ.
ระยัง : (กลอน) ก. ยัง, อยู่; ยั้ง.
ระยั้ง : (กลอน) ก. หยุด, ยั้ง.
ระยัด : (กลอน) ก. ยัด.
ระรอง : (กลอน) ว. สุกใส, งาม.
ระร่อน : (กลอน) ก. ร่อน, ร่อนไปมา.
ระเรียง : (กลอน) ก. เรียง.
ระเรียม : (กลอน) น. เรียม.
ระลง : (กลอน) ก. ครั่นคร้าม, กลัว.
ระแหก : (กลอน) ก. แตก, แยก.
ระอมระอา : (กลอน) ก. เบื่อหน่ายเต็มที.
รันชนรันแชง : (กลอน) ก. กระทบกระทั่งเกิดปั่นป่วนอย่างคลื่นซัดหรือลมพัด. (ข. ร?ฺชํร?ฺแชง).
ร้า ๓ : (กลอน) ก. รา, วางมือ, เช่น ใช่จักร้าโดยง่าย. (นิทราชาคริต).
รา ๔ : (กลอน) ส. เราทั้งคู่, เขาทั้งคู่, ในคําว่า สองรา, ต่อมาใช้หมายถึงเกิน ๒ ก็ได้ เช่น เร่งหาประกันมาทันใด ผู้คุมเหวยรับไว้ทั้งสามรา. (ขุนช้าง ขุนแผน).
ร้า ๔ : (กลอน) ก. ร่า, ร่าเริง, เช่น ชาวที่ร้าเปิดทวาร. (นิทราชาคริต).
ร้า ๕ : (กลอน) ก. ดึง, ทึ้ง, เช่น เขาก็ร้าตัวเข้ากรง. (นิทราชาคริต); รบ.
ร่ายรัง : (กลอน) ว. พรายแสง.
รื้น : (กลอน) ก. รื่น. ว. อาการที่น้ำตาเอ่อขึ้นมาในดวงตา เช่น น้ำตารื้นขอบตา.
รุกขา : (กลอน) น. ต้นไม้.
รุบาการ : (กลอน) น. อาการแห่งรูป, รูป, เช่น เทพยดาก็กําบงงรุบาการอันตรธาน ไป. (ม. คําหลวง มหาราช). (ป., ส. รูป + อาการ).
เริศร้าง : (กลอน) ก. ละเลยไป, ห่างเหินไป.
เรื้อง : (กลอน) ว. เรือง.
โรคา : (กลอน) น. โรค.
ล่ง : (กลอน) ว. โล่ง, ว่าง, เปล่า, ไม่มีเครื่องกําบัง.
ละกล : (กลอน) ว. กล, เหมือน.
ละขัดละขืน : (กลอน) ก. ขัดขืน; ห้าวหาญ.
ละล้า : (กลอน) ก. ล่า, ช้า, หมดแรง.
ละลุง ๑ : (กลอน) ก. ใจเป็นห่วงถึง, เป็นทุกข์ถึง, ใจหาย.
ละลุง ๒ : (กลอน) ว. ชุลมุน
ลักสร้อย : (กลอน) ก. แอบร้องไห้.
ลาเพ, ลาเพา : (กลอน) ก. เล้าโลม, โลม.
เล็มล่า : (กลอน) ก. แสวงหาหญ้าได้แต่ทีละน้อย.