ปะ : ก. มาเจอกัน, มาประเชิญหน้ากัน; เอาวัตถุเช่นผ้าหรือไม้เป็นต้นปิดทับ ส่วนที่ชํารุดเป็นช่องเป็นรู เช่น ปะผ้า ปะว่าว, ปิดทับ เช่น ปะหน้า. ปะว่า สัน. ถ้าว่าเจอ.
ปะงับปะง่อน : ว. ปะหงับปะง่อน.
ปะวะหลิ่ม : น. ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง, บหลิ่ม ปลิม ปลิ่ม ประหลิ่ม ปะหลิ่ม หรือ มะหลิ่ม ก็ว่า.
ปะหลิ่ม : น. ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง, บหลิ่ม ปลิม ปลิ่ม ประหลิ่ม ปะวะหลิ่ม หรือ มะหลิ่ม ก็ว่า.
ปะกาปะกัง : ว. เก้ ๆ กัง ๆ, งก ๆ เงิ่น ๆ.
ปะงาบ, ปะงาบ ๆ : ว. อาการที่อ้าปากแล้วหุบปาก, อาการที่หายใจทางปาก (เป็นอาการ ของคนและสัตว์ที่เหนื่อยหอบหรือใกล้จะตาย), งาบ ๆ พะงาบ หรือ พะงาบ ๆ ก็ว่า.
ปะตาระกาหลา : [-หฺลา] น. เทวดาผู้ใหญ่. (ช.).
ปะติดปะต่อ : ก. เอาสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ มาติดมาต่อกัน.
ปะติยาน : น. กระจัง ๒ ข้างพระราชยาน.
ปะไร : ตัดจากคำว่า เป็นไร. (ดูที่ เป็นไร ในคำ เป็น).
ปะวะหล่ำ : น. ประหลํ่า.
ปะเสหรันอากง : [-หฺรันอากง] น. วังลูกหลวง. (ช.).
ปะหมันอาหยี : [-หฺมัน-หฺยี] น. น้า. (ช.).
ทีป, ทีปะ : [ทีบ, ทีปะ] (แบบ) น. เกาะ; แสงไฟ. (ป., ส.).
สัมผัปลาป, สัมผัปลาปะ : [สําผับปะลาบ, ปะลาปะ] น. คําพูดเพ้อเจ้อ. (ป. สมฺผปฺปลาป; ส. สมฺปฺรลาป).
อุปะ : [อุปะ, อุบปะ] คําประกอบหน้าศัพท์ที่มาจากภาษาบาลีและ สันสกฤต แปลว่า เข้าไป, ใกล้, รอง, เช่น อุปราช อุปนายก. (ป., ส.).
ปะหงับปะง่อน : ว. อาการที่โงนเงนทรงตัวไม่อยู่เพราะเจ็บป่วย เป็นต้น, ปะงับปะง่อน ก็ว่า.
พบ : ก. เห็น (ใช้แก่อาการเห็นซึ่งต่อเนื่องกับกิริยาอื่น เช่น ขุดพบ ค้นพบ ไปพบ หาพบ), ปะ, ประสบ, เจอะ, เจอ, เช่น พบเพื่อน พบอุปสรรค.
สบ : ก. พบ, ปะ, เช่น สบโชค สบตา สบเหมาะ ฟันบนสบฟันล่าง, ถูก, ต้อง, เช่น สบใจ สบปาก สบอารมณ์. น. บริเวณที่แม่นํ้าตั้งแต่ ๒ สาย ขึ้นไปมาบรรจบกัน เช่น สามสบ คือบริเวณที่ แม่น้ำบีคี่ใหญ่ ห้วย ซองกะเลีย และแม่น้ำรันตี รวม ๓ สาย มาสบกัน แล้วไหลลงสู่แม่น้ำ แควน้อย. ว. ทุก ๆ, เสมอ, เช่น สบไถง ว่า ทุกวัน, สบสมัย ว่า ทุกสมัย. (ข.).
สะเปะสะปะ : ว. ไม่ตรงเป้า เช่น ชกต่อยสะเปะสะปะ, ไม่ตรงทาง เช่น คนเมาเดิน สะเปะสะปะ, ไม่เป็นระเบียบ เช่น นอนแขนขาก่ายกันสะเปะสะปะ, อาการที่พูดเลอะเทอะเรื่อยเจื้อยไม่มีประเด็น เช่น พูดสะเปะสะปะ.
อากัมปนะ, อากัมปะ : [กําปะ] น. ความหวั่นไหว. (ส.).
ป : พยัญชนะตัวที่ ๒๗ เป็นพวกอักษรกลาง เป็นตัวสะกดในแม่กบ ในคําที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤตเป็นต้น เช่น บาป เนปจูน, ตัว ป ตัว ป ที่ขึ้นต้นของคําหรือพยางค์ในภาษาบาลีและสันสกฤต มักแผลงมาเป็นตัว บ ในภาษาไทย เช่น ปท ปิตา เป็น บท บิดา.
ปณิธาน : [ปะ-] น. ประณิธาน. (ป.; ส. ปฺรณิธาน).
ปณิธิ : [ปะ-] น. ประณิธิ. (ป.; ส. ปฺรณิธิ).
ปณีต : [ปะ-] ว. ประณีต. (ป.; ส. ปฺรณีต).
ปริขา : [ปะ-] น. คู; สนามเพลาะ. (ป., ส.).
ปริจาริกา : [ปะ-] น. บริจาริกา. (ป.).
ปริชน : [ปะ-] น. บริชน. (ป.).
ปริณาม : [ปะ-] น. การผันแปร, การเปลี่ยนแปลง, การย่อยไป. (ป.).
ปริณายก : [ปะ-] น. ผู้นําบริวาร, หัวหน้า, ผู้เป็นใหญ่. (ส.; ป. ปรินายก).
ปเวณี : [ปะ-] น. ขนบธรรมเนียม, แบบแผน; เชื้อสาย, การเป็นสามีภรรยากัน ตามธรรมเนียม. (ป.; ส. ปฺรเวณิ).
ปสาท : [ปะ-] น. ประสาท. (ป.; ส. ปฺรสาท).
ปสาสน์ : [ปะ-] น. ประศาสน์. (ป.; ส. ปฺรศาสน).
ปสุต : [ปะ-] ก. ประสูต. (ป.; ส. ปฺรสูต).
ปหาน : [ปะ-] ก. ละทิ้ง. (ป.; ส. ปฺรหาณ).
ปหาร : [ปะ-] น. ประหาร. (ป.; ส. ปฺรหาร).
ปหาส : [ปะ-] น. ประหาส. (ป.; ส. ปฺรหาส).
มธุปะ : น. ผู้ดื่มนํ้าหวาน คือ แมลงผึ้ง. (ป., ส.).
สมีปะ : [สะมี] (แบบ) ว. ใกล้ เช่น สมีปสร้อยสระศรี. (สมุทรโฆษ). (ป.).
ปา : ก. ซัดไปด้วยอาการยกแขนขึ้นสูงแล้วเอี้ยวตัว; (ปาก) คําใช้แทน กิริยาได้หลายอย่างแล้วแต่คําประกอบที่ทําให้รู้ว่าเกินกว่าที่คาดคิด, มักใช้ว่า ปาขึ้นไป หรือ ปาเข้าไป, เช่น ค่าโดยสารปาขึ้นไปตั้ง ๑๐ บาท กว่าจะทำงานเสร็จก็ปาเข้าไปตั้ง ๒ ทุ่ม.
ขี้ปะติ๋ว : ว. เล็กน้อย, ไม่สําคัญ.
ช่างปะไร : (ปาก) ว. ปล่อยไปตามเรื่องตามราว, ไม่เอาธุระ.
บิกูปะระมาหนา, บิกูปะระหมั่นหนา : น. ภิกษุกับพราหมณ์. (ช.).
ปะทะปะทัง : ก. พยุงไว้, ทานไว้, ประคองไว้.
ปะเหลาะ, ปะเหลาะปะแหละ : ก. พูดจาหว่านล้อมเอาอกเอาใจ เช่น ผู้ใหญ่ปะเหลาะเด็ก, พูดหรือทําสนิทชิดชอบให้เขาพึงใจเพื่อหวังประโยชน์ตน.
ลูบหน้าปะจมูก : (สำ) ก. ทำอะไรเด็ดขาดจริงจังลงไปไม่ได้ เพราะ เกรงจะไปกระทบกระเทือนพวกพ้องเป็นต้น.
สะละปะตุ่น : (โบ) น. ไหมชนิดหนึ่ง.
สังปะติแหงะ, สังปะลิเหงะ : [แหฺงะ, เหฺงะ] น. ฤษี. (ช.).
หนีเสือปะจระเข้ : (สํา) ก. หนีภัยอันตรายอย่างหนึ่งแล้วต้องพบภัยอันตราย อีกอย่างหนึ่ง.
เอาเนื้อหนูไปปะเนื้อช้าง : (สํา) ก. เอาทรัพย์หรือสิ่งของจากคน ที่มีน้อยไปให้แก่ผู้ที่มีมากกว่า.