ชป : ป. การบ่น, การพูดอุบอิบ, การร่ายมนต์
กณฺเณชป : (ปุ.) คนพูดกระซิบที่หู, คนส่อ เสียด. กณฺเณ+ชป เป็น อลุตตสมาส.
กณฺณชป : (ปุ.) คนส่อเสียด วิ. กณฺเณ ชปตีติ กณฺณชโป. กณฺณปุพฺโพ, ชปฺ วจเน, อ.
ชปน ชปฺปน : (นปุ.) การกล่าว, การร่าย, การกระซิบ, ความปรารถนา. ชปฺ ชปฺป วจเน มานเส จ, ยุ.
ชปา : (อิต.) กุหลาบ, สะเอ้ง, ชบา. วิ. ชปติ ยาย สา ชปา. ชปฺ วจเน, อ. ชุ ชวเน วา, โป. อุสฺสตฺตํ.
อุปชาป : (ปุ.) การทำให้แตกกัน, การทำลาย. อุปปุพฺโพ, ชปฺ วจเน, โณ. ส. อุปฌาป.