ประคอง : ก. พยุงให้ทรงตัวอยู่ เช่น ประคองตัวเอง, ช่วยพยุงไม่ให้เซไม่ให้ล้ม เป็นต้น เช่น ประคองคนเจ็บให้ลุก ประคองคนแก่เดิน, ระมัดระวัง ไม่ให้หกหรือพลั้งพลาด เช่น ประคองชามแกงให้ดี, โอบรัดเบา ๆ เช่น หนุ่มสาวเดินประคองกันไป; โดยปริยายหมายถึงอาการที่ คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ประคองสถานการณ์บ้านเมืองไว้ให้ดี.
ท้วง : ก. พูดเป็นทํานองไม่เห็นด้วย; พยุง, ประคอง, พา, เช่น ท้วงตน หนีไปได้.
ประคับประคอง : ก. คอยระมัดระวังพยุงไว้, คอยบํารุงรักษา, ทะนุถนอมอย่างดี.
ประคิ่น, ประคิ่นวินชา : ก. ประจง, ค่อย ๆ ทําให้เรียบร้อย, ประคอง.
ชระลอ : [ชฺระ] (กลอน) ก. ชะลอ, พยุงให้เคลื่อนไป, ประคองไว้.
กตสรีรปฏิชคฺคน : (วิ.) ผู้มีการประคับประคองซึ่ง สรีระอันทำแล้ว.
ปคฺคณฺหาติ : ก. ประคับประคอง, ยกย่อง
ปคฺคห : ป. การยกย่องประคับประคอง, อุปถัมภ์, เพียร
ปตฺตคาห : (ปุ.) การถือบาตร, การประคองบาตร การอุ้มบาตร
ปวตฺตยิตุ : ป. ผู้หมุน, ผู้ให้เป็นไป, ผู้ประคองไว้
ปวตฺตาปน, ปวตฺตาปนตฺต : นป. การให้เป็นไป, การดำเนินไป, การสืบต่อ, การประคองไว้
ปวตฺเตตุ : ป. ผู้ทำให้เป็นไป, ผู้สืบต่อ, ผู้รักษา, ผู้ประคองไว้
อุปตฺถมฺภ : ป. การอุปถัมภ์, การอุดหนุน, การช่วยเหลือ, การประคองไว้