พิชิต, พิชิต : [พิชิดตะ] น. แว่นแคว้นที่ปราบปรามแล้ว, แว่นแคว้น. ก. ชนะ, ปราบให้แพ้. (ป., ส. วิชิต).
พิชิตมาร : น. พระผู้ชนะมาร คือ พระพุทธเจ้า. (ป. วิชิตมาร).
วิชิต : น. เขตแดนที่ปราบปรามแล้ว. ว. ปราบให้แพ้, ชนะแล้ว. (ป.; ส. วิชิต ว่า ถูกปราบ, ชนะ).