ระทวย ๒ : ก. ระทด, มักใช้เข้าคู่กับคํา ระทด เป็น ระทดระทวย.
ระทวย ๑ : ว. อ่อนช้อย, อ่อนใจ.
กระทิกกระทวย : ว. ระริกระรี่, ซิกซี้, เช่น เจ้าก็ระรี่ระริกกระทิกกระทวย รวยระรื่นจนสิ้นตัว. (ม. ร่ายยาว ชูชก).
ระทดระทวย : ว. อ่อนอกอ่อนใจ เช่น เขาเสียการพนัน จนหมดตัวเดินระทดระทวย ออกมา.
รันทวย : ก. ระทวย.
-กระทวย : ใช้เข้าคู่กับคำ กระทด เป็น กระทดกระทวย หรือใช้เข้าคู่กับคำ กระทิก เป็น กระทิกกระทวย.
ทวย ๒ : น. ไม้เท้าแขนที่รับเต้า บางทีทําเป็นรูปนาค, เรียกว่า คันทวย ก็มี; วัตถุอย่างหนึ่งเป็นคันสําหรับรองส่งเครื่องราชูปโภค เช่น ขัน ใส่เงินทรงโปรยหรือพระสุพรรณศรีถวายพระมหากษัตริย์จาก เบื้องตํ่าสู่ที่ประทับ เรียกว่า พระทวย. ว. ระทวย, อ่อน, งอน.
ลันทวย : ว. ระทวย, อ่อน.