พิริย, พิริยะ : [พิริยะ] น. ความหมั่น, ความกล้า; คนกล้า, คนแข็งแรง, นักรบ.  (ป. วิริย; ส. วีรฺย ว่า ความหมั่น, ความกล้า).
 
 เพียร : น. ความบากบั่น, ความกล้าแข็ง.  ก. พยายามจนกว่าจะสําเร็จ,  บากบั่น. (ส. วีรฺย; ป. วิริย).
 
 วิริยะ : น. ความเพียร, ความบากบั่น, มักใช้เข้าคู่กับคำ อุตสาหะ เป็น วิริยอุตสาหะ; ความกล้า; วิริยภาพ ก็ใช้. (ป.; ส. วีรฺย).