ศีขร : [สีขอน] น. ศิขร.
ศิขร : [ขอน] น. ยอด, ยอดเขา, ภูเขา, ใช้ว่า ศิงขร หรือ ศีขร ก็มี. (ส.).
ศีขริน, ศีขรี : ดู ศีขร.
บรรพตศิขร : (แบบ) น. ยอดเขา. (ส. ปรฺวต + ศิขร).
ศิขริน, ศิขรี : ดู ศิขร.
ศิงขร : น. ศิขร, ภูเขา. (ส. ศิขร).
ชะวุ้ง : ว. เป็นคุ้ง, คด, อ้อม, เช่น หว่างเวิ้งชะวุ้งศิขร. (กุมารคําฉันท์).