อภย : (วิ.) ผู้มีภัยหามิได้, ผู้ไม่มีภัย, มิใช่ภัย.
อภยทาน : (นปุ.) การให้ความไม่มีแห่งภัย, อภัยทาน.
อุภย : (วิ.) ทั้งสอง วิ. อุโภ อํสา อสฺส อุภยํ. อุภศัพท์ อย ปัจ. โมคฯ ณาทิกัณฑ์ ๔๙. ส. อุภย.
อภยา : (อิต.) สมอ, ต้นสมอ.วิ.นวิชฺชเตโรคภยํโรคฏฺฐาเนปยุชฺชมานายมสฺสมิติอภยา.