- เพิกเฉย : ก. ไม่เอาใจใส่, ละเลย, ไม่นําพา, เช่น เพิกเฉยต่อหน้าที่. 
- เฉยเมย : ก. ละเลย, เพิกเฉย, ไม่นําพา. 
- ดาย : ก. ใช้มีดหรือจอบเป็นต้นถากต้นหญ้าเพื่อให้เตียน.  ว. ดะไป, ตะลุย, เช่น  กินดาย; เพิกเฉย, ไม่เอาใจใส่, เช่น ดูดาย; ทีเดียว, เท่านั้น, เช่น เดียวดาย  เปล่าดาย พู้นมาดาย. (จารึกสยาม); ง่าย เช่น สะดวกดาย; โดด, เดี่ยว, เลย,  ถ่ายเดียว, (มักใช้ในที่สุดประโยค). 
- ประมัตตะ : ว. เลินเล่อ, มัวเมา, ประมาท, มักง่าย, เหลวไหล, เพิกเฉย, ทอดทิ้ง.  (ส. ปฺรมตฺต; ป. ปมตฺต). 
- วิมุข : [มุก] ว. กลับหน้า; เพิกเฉย; ข้างหลัง, ฝ่ายหลัง. (ป., ส.). 
- ดูดาย : ก. เพิกเฉย, ไม่เอาใจใส่. 
- ละเลย : ก. เพิกเฉย, ทอดทิ้ง, เช่น ละเลยไม่เอาธุระ 
 - วิมุข : ค.ข้างหลัง; เพิกเฉย 
- อปฏฺฐเปติ : ก. ไม่ให้ตั้งอยู่, เพิกเฉย 
- อพฺโพหาริก,- ริย : ค. กล่าวอ้างไม่ได้, กล่าวไม่ได้ว่ามี, เพิกเฉย, พิเศษ 
- อวการรี : ค. ดูหมิ่น, ละเลย, เพิกเฉย 
- อวฺยาวฏ : ค. ไม่ห่วง, ไม่กังวล, ไม่ขวนขวาย, ประมาท, สะเพร่า, เพิกเฉย 
- อวรชฺฌติ : ก. ผิดพลาด, ล้มเหลว, เพิกเฉย 
- นิรงฺกโรติ : ก. เพิกเฉย, ไม่เอาใจใส่, ละทิ้ง, ไม่แยแส, ไม่คำนึง, สบประมาท