- โขยง : [ขะโหฺยง] น. พวก, หมู่, ฝูง.  ว. หมดด้วยกัน. 
- กะเอว : น. เอว เช่น ถวัดเท้าท่าเตะมวย ตึงเมื่อย หายฮา แก้กะเอวขดค้อม  เข่าคู้โขยกโขยง. (จารึกวัดโพธิ์), สะเอว ก็ว่า. 
- ขยอง ๒ : น. โขยง, พวก, หมู่, ฝูง. 
- เขย่ง : [ขะเหฺย่ง] ก. ยืนด้วยปลายเท้า, พยุงตัวให้สูงขึ้น. 
- แขย่ง : [ขะแหฺย่ง] ว. แขย็ก ๆ, อาการที่ปีนขยับขึ้นไปทีละน้อย ๆ ขึ้นไปได้ ไม่สะดวก, เช่น ผ้าคาดพุงผูกพันขยันตะแบง แขย่งเข่นฆ่าพร้าขัดเอว.  (ม. ร่ายยาว ชูชก), มักใช้พูดเข้าคู่กับคํา เขย้อ เป็น เขย้อแขย่ง. 
- โขย่ง : [ขะโหฺย่ง] ก. กระโหย่ง, ทําให้สูงขึ้น. 
- -เกงกอย : ใช้เข้าคู่กับคํา เขย่ง เป็น เขย่งเกงกอย.  (ไทยใหญ่ เกง ว่า กระโดดตีนเดียวเนื่องในการเล่น).