ที่พูดว่าละอวิชชา ไม่ใช่หมายถึงธรรมขั้นสูงแค่ไหนนะ เพราะว่าการละกิเลส มันมี ๓ ขั้น ตทังคปหาน ละชั่วขณะด้วยวิปัสสนาในขณะจิตนั้น ๆ วิกขัมภนปหาน โดยการข่มด้วยสมถะ สมุจเฉทปหาน คือละอย่างถอนรากถอนโคน เมื่อมรรคผลนิพพานเกิด เพราะฉะนั้นการที่เรามาพูดเรื่องละอวิชชาเนี่ย ก็คือละขณะหนึ่งๆ ด้วยวิปัสสนาญาณของเราขณะหนึ่ง ๆ ด้วยตทังคปหานเนี่ยแหละ เราอย่าคิดว่าเป็นเรื่องสูงสุดเอื้อมแล้วก็ไม่ทำ คือเราต้องละขณะหนึ่งให้ได้ ละอวิชชาด้วยการแจ่มแจ้งในปัจจุบันอารมณ์ด้วยจิตที่ถึงพร้อมด้วยสมาธิ ที่ถึงพร้อมด้วยสติและอุเบกขา แจ่มแจ้งอารมณ์ขณะหนึ่งๆ เห็นความเกิดดับเห็นความไม่เที่ยง เป็นทุกข์เป็นอนัตตา แล้วจิตเบื่อหน่าย คลายกำหนัด หลุดพ้น เนี่ยละขณะหนึ่งให้มันได้ ถ้าเราละขณะหนึ่งได้ เมื่อบารมีรวมตัวมรรคผลประหารเมื่อไหร่ก็แล้วแต่ท่าน อันนี้ไม่เกี่ยวกับเรา แต่หน้าที่ที่เราต้องทำเนี่ยคือตทังคปหานต้องทำให้ได้ทุกขณะจิต ไม่งั้นไม่เรียกว่าผู้วิปัสสนา

ขออนุญาตบันทึกลิงก์รอศึกษา ธรรมวิถีกวนอิม โดยท่านอนุตราจารย์ชิงไห่
ยิ่งใหญ่ และตรงเป้ามาก ๆ

• วิศวกรโยธา เป็นทุกข์กับตึกที่ออกแบบไม่ดี
  นักอักษรศาสตร์ เป็นทุกข์กับหนังสือที่ใช้สำนวนไม่ถูกต้อง
  โปรแกรมเมอร์ เป็นทุกข์กับโค๊ดที่คนอื่นเขาเขียนมาไม่ดี
  เพราะอะไร... เพราะปล่อยวางไม่เป็น คิดว่าตัวเองควบคุมโลกได้
• ฉลาดในทุกเรื่อง อาจยังไม่ใช่คนฉลาดจริง
  ถ้าคนฉลาดจริง ต้องหัดแกล้งโง่ให้ได้
• งานบางอย่าง ต้องทำเต็มกำลัง จึงจะเกิดผลแก่มวลชน
  แต่งานบางอย่าง ควรทำแค่ครึ่งเดียว
  การทำแค่ครึ่งเดียว อย่างน้อยจะเกิดผลแก่มวลชนครึ่งนึง
  แต่ถ้าทำเต็มตัว อาจถูกกำจัดออกไปอย่างรวดเร็ว เลยไม่มีใครได้ประโยชน์เลย